Henk komt langs in de keuken, als ik alles sta voor te bereiden voor de nasi goreng voor vanavond. “Kom ’s even kijken, als je tijd hebt”, zegt hij, en loopt voor me uit naar zijn werkvloer voor vandaag.

Henk is hier al meerdere malen geweest, zet zijn camper neer, en gaat goeie, nuttige dingen doen

Dat vinden wij fijn, want hier zijn altijd goeie, nuttige dingen te doen. Dat doen we voor een groot deel alleen – dit is een moeder-en-zoon-bedrijf – maar een vrijwilliger die van wanten weet, wordt nog steeds op handen gedragen.

(Ik weet bijna zeker dat, als Henk dit leest, hij zou zeggen:”Nou, goed, kom maar op dan, ik ben er klaar voor. Draag mij op handen!”)

Ik leg mijn theedoek neer en volg naar het terrasje van gastenkamer 1. Daar komt een afdakje boven de deur. Dat is bijna geen luxe, want als het regent (dat doet het soms) en waait (idem), dan knalt dat direct op de achterdeur, en daar houden achterdeuren niet van. Dan gaan ze bladderen, en uiteindelijk rotten.

Tenminste, als ze van hout zijn. En dat is deze

Vanochtend bij de koffie vroeg hij er zelf naar, want ik had al heel subtiel een stuk of 20 keer laten vallen, dat ik zo graag een afdakje boven de deur van kamer 1 wou. Dat dat geen luxe zou zijn, en dat het afdakje dat hij verleden keer boven de deur van kamer 2 gemaakt heeft, zo geweldig goed bevalt. Dat dat de kwaliteit van ongeveer iedereen z’n leven verbetert!

Henk begreep de hint; het was ook niet makkelijk te negeren. Maar omdat er de eerste week gasten in die kamer waren, hield hij zich bezig met het bouwen van een overdekte stoel van pallets voor op het Schaakterras.

Ik sprong direct op om naar de plaats des onheils te lopen en enthousiast te gaan gebaren en wijzen en doen. We overlegden even over het materiaal.

“Ik ga wel even erfzwerven, dan vind ik wel wat ik nodig heb”, zei hij geruststellend, en ik: “Haha! Erfzwerven – dé nieuwe trend!”

Ik weet dat het helemaal goed komt. Laat Henk maar schuiven … eh … erfzwerven …

En ja hoor, als ik erbij geroepen word – zo van: “Dit was toch je idee, met die palen, hier heb ik rachels, en die dakplaatjes dan toch een beetje naar de wind- & regenkant?

“Jep! Dit is het precies. Toppie!”

“Heb je een grondboor?”

“Jawel, maar die gaat maar tot 30, 40 centimeter hoor. Ik kan wellicht ook een rol spelen in het graven van een gat … “ bied ik aan, en Henk vraag natuurlijk direct: “Hm, een rol spelen, een rol spelen, wat houdt dat in?”

“Wel, eh … ik zou m’n pompoms tevoorschijn kunnen halen, en je aanmoedigen met “Hup, Henk, je kan het!” bijvoorbeeld … ik zou eventueel ook een beetje aarde kunnen wegscheppen met een klein schepje …. het is gewoon allemaal zaak van het aanvragen. De juiste formulieren invullen, de juiste kruiwagens weten te vinden ….”

We moeten allebei hartelijk lachen. De leukste vrijwilligers zijn die waarmee je een beetje gekkigheid kunt uithalen, waar je een beetje mee kunt keten en lachen

Henk trekt weer een strak gezicht en zegt: “Ik neem het in welwillende overweging – mijn besluitvorming vindt later plaats.”

En met een boel geschater ga ik weer terug naar mijn theedoek, en gaat hij nog even verder met erfzwerven.