De lijndienst Rotterdam – Azenha – Rotterdam, met onregelmatige dienstregeling, is weer in ere hersteld. De Rode Bus rijdt weer, sterker nog: hij heeft al gereden!

Altijd weer een feest als-ie aankomt

Zeker niet alleen vanwege alle spullen die altijd meekomen, zeker ook vanwege de mensen aan boord. Toen we hier net waren, in 2000, zat het portugese leven nog een beetje anders in elkaar. Net als elders, trouwens, want we hebben het over het pre-smartphone-tijdperk. Zelfs het internet stond nog in de kinderschoenen.

Als je dingen nodig had, ging je naar de bouwmarkt. Er was er één in Paião, 10 kilometer verderop, en één in Figueira (25 km). Die in Paião kostte de meeste tijd, maar had wel de meeste spullen die we nodig hadden voor de verbouw van het nieuw-verworven dorpje.

Je had er wel geduld en tijd voor nodig

Alle klanten stonden netjes voor de toonbank, grappend en praatjes makend, want alles werd van achter gehaald. Elk spijkertje en schroefje. Zelfbediening stond ook nog in de kinderschoenen hier. Had je meubels nodig, dan ging je naar de timmerman, of naar een hele dure winkel waar ze alleen klassieke spullen hadden. Mooi hoor, maar niet helemaal mijn smaak. En ook niet mijn budget.

Mijn broer kocht een ouwe postbus van de PTT, een grote rooie Mercedes. Daar kwam-ie mee rijden, volgeladen met de meubeltjes van ons pas-overleden moedertje. En grote potten pindakaas. Drop. Oude kaas. En nog veel meer spullen en boeken van mensen die wisten dat hij ging rijden, en iets aardigs wilden meegeven.

We hebben het halve dorp met de Rode Bus ingericht

Op een mooie dag kwam er zelfs een piano mee. Een grasmaaier-tractor. ’n Compleet bankstel. Bedden-met-een-motortje-zodat-je-rechtop-kunt-zitten. Er heeft nog wel een flinke waterpomp achter gehangen, vol goede bedoelingen aangeschaft door mijn zwager na de grote brand van 2005. Die is na bewezen diensten uiteindelijk aan de brandweer in Soure gedoneerd. Het was al rap een traditie dat de Rode Bus elk jaar minstens één keer kwam. Soms zó volgeladen dat het een wonder was dat mijn broer ongeschonden uit zijn bed kwam, waar de hele zooi met spanbanden vastgesjord bijna boven hing.

Wonderbaarlijk, wat er zo nu en dan uit die Rode Bus tevoorschijn kwam

Een grote blauwe vaas. Dozen vol met boeken (ge-wel-dig!). Een triangel, trommeltjes en andere muziekinstrumenten. Een berg groene eetkamerstoelen waar we nog steeds op zitten, en die sommige gasten graag hadden overgenomen. Ze zitten namelijk erg lekker, en ze zien er nog tijdloos uit ook. Een poolbiljart. Een voetbaltafel. Heel veel bordspelletjes. Hoedjes, een pruik, hoge hakken voor de Verkleedkamer.

Wegens de C-risis is het er twee jaar niet van gekomen, maar nu was-ie er dan weer!

Niet zo vol meer als in de beginjaren, maar er komt toch aardig wat uit. Veel boeken weer. Ondanks de e-reader zijn échte boeken nog steeds erg welkom. Oude boerenkaas, gedoneerd door een andere zus (Rooie Zus) die nu door Amerika zwerft, op bezoek bij haar oudste dochter (jaja, nóg een zus, en Oudste Zus is thuisgebleven). Een mooi geciseleerd bronsachtig dienblad. Een verzameling boeddhaatjes. En de topper: een superdeluxe kas.

Die kas is verdomd moeilijk op te zetten als je de gebruiksaanwijzing mag geloven, maar dat gaat met vereende krachten heus wel lukken.

Er worden dingen gedaan. Een boek lezen in je luie stoel in de zon is lekker, maar je gaat wat doorzitten op den duur. Een klusje in de moestuin is welkom. De nespereira hangt propvol, het is een goed jaar (fruitbomen doen altijd een jaar op, een jaar af, behalve de sinaasappels want die gáán maar door totdat ze erbij neervallen) dus dat wordt jam.

Daar zit Zus Net te schillen terwijl Zus Tien opzoekt hoe het moet. Zus Mij zie je niet, want ik zit in de boom te plukken, terwijl Enige Broer vanaf de kant aanwijst waar ik moet zijn. Zo zijn de taken verdeeld. Door alle onderhandelingen, uitwisselen van ervaringen en google er ook nog ’s tussendoor, is het geen jam geworden maar gelei.

Lekker belangrijk.

Belangrijker is dat we ondanks de leeftijd toch weer een tijdje bij mekaar zijn. De familie is toch altijd het aardigst wat er uit die Rode Bus tevoorschijn komt!

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina en op Instagram.