Eindelijk heb ik een goeie naam gevonden voor de stijl van de Termas!
Hèhè. ‘k Heb jaren geworsteld met hoe dit te beschrijven. En het was me ook onduidelijk waarom ik me altijd aangetrokken voel tot oude en gebruikte voorwerpen.
Het komt door wabi sabi
Wabi sabi is de japanse filosofie dat we respect hebben voor alles dat voorbij gaat, fragiel is, een beetje beschadigd en bescheiden. Het gaat over de schoonheid van het vergankelijke, van het imperfecte, van het rustieke en het melancholische. Het heeft niets te maken met de liefde voor onoverwinnelijkheid, jeugd en onberispelijke netheid, waar wij in het westen zo dol op zijn.
‘k Heb het altijd al gehad. Waarschijnlijk ben ik een japanner geweest in mijn vorige leven. Mag ik kiezen tussen iets nieuws en iets ouds, zal ik heel vaak voor het laatste kiezen. Niet altijd natuurlijk, ik heb liever een nieuwe matras en dito onderbroek, maar verder komt het vaak op tweedehands.
Het lijkt wel alsof ik voel wat er voor geschiedenis aan vast zit
In mijn jeugd was het geen punt. Ongeveer iedereen gebruikte alles heel lang, want de meeste mensen hadden niet zoveel te besteden. Met de toenemende welvaart werd iets nieuws steeds meer gewaardeerd. Dat zie je hier en nu ook gebeuren. Veel portugezen gaan voor nieuw. Misschien dat daarom die grote winkelketens hier zoveel succes hebben …
In de zeventiger jaren was het in de mode om ouwe dingen te hebben. Je zette de afgedankte Singer trapnaaimachine van je oma in de huiskamer, liefst paars geverfd, omringd door van allerlei sprietige planten, met haar krakende schommelstoel ernaast. Het was toen de omgekeerde wereld: als je geen ouwe oma had met een dito schommelstoel, kon je er wel ergens één op de kop tikken die oud gemaakt was. De stoel dan natuurlijk, hè.
Rommelmarkten waren ongelooflijk populair, en antiekhandelaren beleefden hoogtijdagen
Dat veranderde van de éne dag op de andere – in mijn beleving althans. Ik had even niet opgelet, en boem, daar waren de jaren tachtig. Van rommelige huiskamers met veel planten, boeken en ouwe troep naar kaal, neonlicht en zwart linoleum op de vloer. Of die trend van helemaal wit. Ik heb weleens vol verbazing door een groot kaal raam naar binnen staan staren in een huiskamer waar letterlijk alles en alles wit was.
Bizar. Alsof je op de noordpool woont. Niet bepaald gezellig en huiselijk
Gelukkig viel niet alles en iedereen ten prooi aan die witwasaffaire. Er was ook een – elitaire – trend om oude meubels op te knappen en daar een kunstzinnige draai aan te geven. Er was een winkel waar ik heel graag even ging neuzen. Ik kan me nog een schitterend eetkamer ameublement herinneren: een enorme vijftiger jaren houten tafel, glimmend gepolijst met de stoelen eromheen die elk een gewei gekregen hadden.
Schitterend idee, mooi uitgevoerd, maar ik kan me voorstellen dat na een tijdje de verrassing er vanaf is. Zulke dingen kom je weinig meer tegen.
De tegenwoordige trend, zeker in Portugal, is nieuw, grijs en strak. Geen frutsels, overal laminaat, tegels en heel veel donkergrijs. Alsof men al anticipeert op verval. Auto’s: zwart, donker- of middelgrijs met zilveren randjes langs de ramen. Dat laatste is heel belangrijk, daarmee laat je zien hoe hoog je status is. Mode: praktisch, donkergekleurd, geen franje. Architectuur: de dozenmode. Alles recht en strak. De enige frivoliteit die je je mag veroorloven (als je een modern, modebewust mens bent, tenminste) is een gangetje tussen je dozen.
Als je het goed vindt, haal ik hier mijn neus voor op. Dit is het lelijkste van het lelijkste wat ik me voor kan stellen, behalve natuurlijk “het Roze Monster” (een hotel gemaakt uit twee enorme grote roze dozen) een stuk verderop naast ons. Aan de andere kant, die houten rustieke hut hierboven – hoewel met een aluminium raam – gaat me ook wat ver.
Doet u mij dan maar de Termas. Wabi sabi op z’n porthollands
Wij zijn hier wel op de juiste plek.
.
Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen. We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 6 vakantiehuizen, 4 gastenkamers, een kampeerterrein en een een heleboel leuke dingen om te doen. Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.
Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.
We hebben leuke aanbiedingen op onze site.
Je kunt je abonneren op het blog:
[mailerlite_form form_id=2]
Dan krijg je het elk weekend in je bus.
Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Google+, op Pinterest, en op maandagochtend op LinkedIn.