Niemand weet meer de hoeveelste keer het is. We zijn allemaal de tel kwijt geraakt in al die jaren dat we hier al in de Termas-da-Azenha wonen. En het is allemaal veroorzaakt door angst. Dat ook nog ’s een keer.
Vliegangst, welteverstaan
Mijn broer houdt niet van vliegen. Daar hebben meer mensen last van. Hij heeft het heel simpel opgelost, toen wij gingen emigreren: hij kocht een rode bus. Inmiddels is dat De Rode Bus – de lijndienst Rotterdam – Azenha, zonder dienstregeling maar met een heel stuwadoorsteam en internationaal chauffeurs.
Hij kwam het tweede jaar dat we hier waren met een bus vol herinneringen aan ons moeder, die kort daarvoor overleden was.
Die spulletjes staan nog steeds door ons hele dorpje verspreid, net als de volgende ladingen, want de Rode Bus is inmiddels dus al ontelbaar keer heen en weer gereden. Heen volgeladen met nuttige dingen als pindakaas, boemboes en linnenkasten, maar er kwam ook een piano mee, en een heuse waterpomp-met-800-liter-capaciteit.
De laatste jaren rijdt de RB meestal in april, de mooiste maand van het jaar
Jammer alleen dat het weer niet helemáál stabiel is in april, ondanks de schoonheid van vuurvliegjes, volgezaaide sterrenhemels en de geur van sinaasappelbloesem en eucalyptus. De familie heeft de eerste week nogal moeten afzien met regen en koud-voor-de-tijd-van-het-jaar.
Gelukkig was het de tweede week een heerlijk weertje!
Dat vond ik wel heel prettig, want zo konden ze ook nog ’s lekker in het zonnetje ontbijten en/of lezen. Wij komen uit een lezersfamilie, dus boeken/e-readers zijn een basisvoorwaarde om te kunnen overleven. Ik vond het ook erg prettig omdat wij ook uit een familie komen, die de handen uit de mouwen steekt.
Er waren andere gasten, een oud-vrijwilligster met haar familie, kampeerders en een groep studenten met begeleiders.
De laatste hadden half pension geboekt. Ontbijt is niet zo moeilijk, maar het diner is een ander verhaal. Mijn onvolprezen zussen namen het heft in handen, schilden aardappels (studenten geef je geen pasta – dat maken ze zelf altijd al) en deden de afwas.
Thuis hebben ze een afwasmachine maar hier staan ze stapels borden af te wassen en te drogen. Ik heb geen afwasmachine, want dat heeft geen zin. Ben je veel langer bezig
Ondertussen hebben ze ook nog de entree van een hele batterij lavendelplantjes en anjers voorzien, de Vlindertuin van onkruid ontdaan en nog meer lekkere bloemetjes ingezaaid, de Gouden Regen geplant (die het goed naar z’n zin schijnt te hebben), gordijnen genaaid, hun eigen kamers schoongemaakt … te veel om op te noemen!
Ik ben gezegend met zo’n familie en zo’n familie bezoek
Zoals Julie Andrews ooit zong: “ … for somewhere in my youth or childhood … I must have done something good …” – anders zouden ze dat toch nooit doen?
Mocht je ooit voor de keuze komen te staan: de positie van jongste in een groot gezin is een Gouden Keuze! Kan ik je van harte aanraden!