De parkeerplaats is vol, en de lichten branden op half. Brood hebben ze niet meer, en de broodbakmachines gaan vandaag zeker niet meer aan het werk.

Halverwege het eerste pad in de supermarkt kom ik een man tegen die een T-shirt draagt met de opdruk: This is only the beginning.

Nou, als dat zo is, kun je mij na een tijdje wel opvegen

Ik was dapper naar bed gegaan, zo van: “Niks aan de hand, het waait een beetje. Doe niet zo overdreven, L.!”  Ik voelde me net als aan het eind van de middag, toen we in allerijl het schaduwdoek van het zwembad, en de diverse schaduwtenten in veiligheid brachten, alle tuintafels en -stoelen binnen zetten, alle ramen controleerden en overal de luiken dicht deden, en als toetje nog de spullen rond de camper van vrijwilligers Nico en Gerda (die in Lissabon bij hun dochter waren) onder de auto schoven, en hun fietsen in de douche zetten.

Overdreven allemaal. Ik voelde me nogal een drama queen

Er stond geen zuchtje wind ’s middags, en met een lichte bewolking en een lekker zonnetje was het een heerlijk herfstweertje. Hoezo, orkaan in aantocht? En hij zou bij Lissabon landen, dus waarschijnlijk kregen wij een beetje harde wind. Allez. Dat moet een mens aankunnen, toch?

Ahem. Rond middernacht zat ik bibberend in de keuken, te bidden naar een god waar ik helemaal niet eens in geloof, met een liedje in mijn gedachten: “Het duurt nooit lang, zo’n orkaan, het duurt nooit lang. Het duurt nooit lang, zo’n orkaan, het duurt nooit lang.” Ondertussen gebeurden er dingen als op bovenstaande foto – bomen en daken waren het ergste slachtoffer.

Broes kwam erbij, stak nog een paar kaarsjes aan, maar ik had bezwaar: “Ho nou Broes, je weet niet wat er verder nog gebeurt, we hebben maar 3 kaarsen.”

“Gelukkig dat ik Bart ben gaan oppikken uit Soure, hè?” zegt Broes, “Als hij echt op de fiets hierheen had gemoeten, dan had-ie er toch wel middenin gezeten.” “De jonge Bart” is een ingewijde in de Termas, heeft hier 12 jaar geleden anderhalf jaar gevrijwilligd, en komt regelmatig terug. Een sportieveling, die dacht dat het een goed idee was om op zaterdag de 13e naar Fátima te gaan fietsen. En weer terug.

Gelukkig ging-ie toch maar met de trein terug (je kunt je fiets in de trein meenemen, voor nop, geen probleem, je hoeft niet eens te reserveren) en dat ging een stukje sneller. Ik had halverwege de zaterdag al een appje ontvangen: “Kan iemand volgende keer even zeggen dat er na Sobral geen ene meter meer vlak is in dit land” – waar ik erg om moest lachen.

Later was ik erg blij dat-ie binnen was, want orkaan Leslie was heftig aanwezig

Ze had als landingsplaats Figueira gekozen in plaats van Lissabon. Figueira is 20 km verderop, dus we hadden de hoofdprijs.

“Pffff, vind je dit niet saai?” Broes had graag achter z’n computer gezeten om een spelletje te spelen of een filmpje te kijken, maar dat lag helemaal buiten de mogelijkheden. Je kon geen stap buiten zetten, je voelde de zuiging naar boven gewoon (of was dat mijn verbeelding?) en het was pikkedonker overal. Wij waren natuurlijk slecht voorbereid.

“Saai. Jij vindt dit saai. Okee. Ja, dat kan natuurlijk ook nog.”

Ik was nog niet uitgesproken of daar waren Lucille en Tomas, de franse gasten die via AirBnB twee weken gereserveerd hadden, bescherming zoeken in het warme kaarslicht in de keuken. Vooral Tomas had het slecht. Het was dan ook moeilijk te negeren, want een orkaan gaat niet stilletjes voorbij. Dat maakt een boel lawaai. Je hoort niet eens de dakpannen kapot vallen op straat, dat gaat verloren in het gebulder.

Moeder Natuur is boos. En dat zullen we weten ook

Sorry, mamma! We hebben het zo niet bedoeld! We weten niet beter, we zijn nog een beetje dom. Waarschijnlijk wordt het nog een hele kluif om de dingen te gaan veranderen zodat mamma weer een beetje bedaart.

Dat die man met het T-shirt geen gelijk krijgt, met zijn: This is only the beginning!