Ik kan er niks aan doen.
Echt niet.
Het gáát gewoon zo
Het begint met een onschuldig mozaiekje ergens op een muur. En ik heb het niet eens zelf gemaakt, het was een prachtig initiatief van de “Familie Preto”. Mooi gedaan. Nuttig ook. Iedereen kan zien hoe het hier heet.
In de winter wordt het wat rommelig in dat hoekje, vooral als het veel regent. En ’t is een zichtplek, je ziet het al vanaf de weg als je komt aanrijden. Zo’n naar gezicht als het zo viezig wordt van de nattigheid. En ik was zat van het schrobben.
Dus toen (mozaïek)vriendin Astrid zou komen, begon het te borrelen. Aangezien de twee overkoepelende thema’s van alle mozaïeken water en sprookjes zijn, kwamen we uit op een paar mooie vissen, een zeemeermin en streepjes water. Om het bij het zeepaardje en de zeemeermin op de trap te laten passen.
Maar ja, als je eenmaal zover bent, is het heel raar om die onderkant leeg te laten
Dus ’t loopt helemaal uit de hand, mensen. De kleine zeemeermin is erbij gekomen, met een paar van haar zusters, en de zeeheks. En nu komt er nog een 3D-staartje aan ook!
Kom maar ’s kijken. En kom het zelf ook ’s proberen. Het is zó leuk om te doen!
