– Ze worden zelfs lachend wakker, denk ik, terwijl ik de bladeren van de nespereira opveeg, en ik het geluid van achter de hotelkamers hoor. Hoe bijzonder is dat!

Gistermiddag kwam Wil, de docente van de schildercursus, de keuken binnenlopen met: “Nu krijgen we allemaal de slappe lach” – wat ik een goed teken vond

Net als dat ik het een goed teken vond dat ze de keuken binnenliepen om melk uit de koelkast te pakken, koffie te zetten of thee, en een sinaasappel (“Zo lekker, dat smaakt echt heel anders dan in Nederland!”) mee te pikken.

En wie zijn “ze” dan wel?

De dames van de schildercursus, die verleden jaar in de zomervakantie spontaan ontstaan is, en die nu werkelijkheid wordt. Wil was hier verleden jaar op vakantie met haar dochter en kleinzoons, en vond het een inspirerende omgeving voor een cursus op lokatie.

Wil geeft al haar hele leven lang schildercursussen, 73 jaar oud en nog lang niet van plan om ermee te stoppen! Samen met haar maat Louise zijn ze een onverslaanbaar team.

Gisteravond deed ik wat ik het liefst doe aan het eind van de dag: na het douchen even zitten lezen met m’n avondsigaretje erbij. Schuin onder mij zat de hele groep aan de grote tafel te kletsen. Dat klonk heel gezellig. Er werd veel gelachen.

Ik zat te genieten op mijn stille plekje boven, met het idee dat deze schildercursus een succes aan het worden is

Ik kan er niets van verstaan, maar je hoort het geanimeerde gepraat. Eéntje was er iets aan het vertellen, en dat was blijkbaar hilarisch want het gelach barstte steeds los op diverse toonhoogten. Lachen is besmettelijk. Ik zat als een gek te grijnzen in mijn eentje.

De dames van de schildercursus doen niet alleen lachen, er wordt ook gewerkt!

Gistermiddag zaten overal mensen met een tekenbloc op schoot. Er worden veel bloemen geschilderd, want die zijn er nu veel. In het voorjaar is het hier een feest wat dat betreft. Vinden de vlinders en de bijen ook.

Ik laat alles staan als ik zie dat vlinders en bijen ze lekker vinden. Maaien doen we later wel weer, als alles droger wordt. Bovendien heb ik daar nu toch geen tijd voor, want er moet gekookt worden voor 11 mensen!

En dat terwijl het allemaal niet zo voorspoedig begon, op de 13e …

De bus naar het vliegveld kreeg pech, ze moesten overstappen in een andere bus. “Gauwgauw, we halen het vliegtuig straks niet!” Iemand liet van de zenuwen haar tas met alles erin in de kapotte bus staan, en moest ‘m met gillende sirenes gaan ophalen, terwijl de anderen stonden te trappelen van ongeduld omdat de gate zo dicht zou gaan. (lees hier het verslagje van de direct-betrokkenen)

Het ging, maar ’t was op het nippertje

Twee-en-een-half uur om bij te komen en grappen te maken over al die stress, maar in Portugal deed de 13e zich nog steeds gelden. De trein had vertraging; er was iemand voor gesprongen.

Dat is natuurlijk heel naar – laten we er maar respectvol het zwijgen toe doen – maar wel weer meer vertraging.

Eindelijk in Alfarelos, het eindstation, stond er maar 1 taxi. Met handen en voeten lukte het wel om duidelijk te maken dat de groep naar Termas-da-Azenha moest

Helaas konden er maar 5 + bagage mee

Ik had inmiddels het een en ander wel via de app meegekregen, en was weer ’s een keer blij met mijn hooikist, waar het diner heerlijk warm in stond te blijven. Een curry wordt niet slechter van een uurtje langer staan, dus dat was geen punt. Het was lekker weer, 32º – ook al geen probleem.

Ik vroeg aan de taxichauffeur of hij geen collega’s kon ronselen, en toen kwam de aap uit de mouw. “Het is de 13e” zei hij hoofdschuddend (ja, dat wisten wij allemaal ook al wel!), “al mijn collega’s zijn in Fátima.” Ah! Daar viel mijn kwartje, eindelijk! Tuurlijk! 13 mei, de eerste keer dat de drie herderskindertjes van Fátima Maria hadden gezien!

Het stikt van de mensen in Fátima op 13 mei, 13 augustus en 13 oktober

Geen ongeluksdag voor katholieken. Als je naar Fátima gaat op de 13e, worden al je zonden je vergeven. Voor ongelovigen zoals wij ligt het dan weer een pietsie anders ….