Het was wel op het allerlaatste nippertje maar het leek me toch beter om maar een voorzichtige waarschuwing te sturen. Een paar dagen geleden was deze boeking binnen gekomen, via de SVR (Stichting Vrije Recreatie, voor als je kleinschalige, kleine of bijzondere kampeerplaatsen zoekt).
Ze willen komen kamperen; prima, maar het regent
Hallo Maria,
het is zondagochtend, en het regent hard. Dat was aangekondigd, en het heeft ook wel iets gezelligs, maar daarvoor neem ik geen contact met jullie op. 😉
Het is met dit weer wat lastig om het kampeerterrein af te komen met een caravan. Als je eruit gaat, moet je namelijk een bocht nemen én een klein holletje op. Voor sommige mensen is dat lastig, anderen malen er niet om. Ik wil jullie liever een vergeefse rit besparen.
De meeste mensen komen aan het eind van de dag pas aan. Mochten jullie na aankomst en bezichtiging besluiten dat je liever ergens anders wilt kamperen, dan zit je gelijk met stress. En dat willen we niet, tijdens de vakantie! Toch? Ik laat het verder bij jullie, maar ik wou je wel waarschuwen. Het weerbericht geeft de hele dag regen door.
Desondanks een zonnige groet, Ellen
Nog geen uur later staat Maria voor m’n neus. Mira heeft haar het eerst gezien, en gaat haar kwispelstaartend tegemoet. “Oooo, m’n man is bang van honden”, is het eerste wat ze zegt, en ik: “Misschien van deze niet, want het is een liefje. Maar we doen haar in de keuken, dan is het geen probleem. Hallo, welkom! Hebben jullie mijn mail nog gehad?”
“Ja, maar we stonden op het punt om weg te gaan”, antwoordt Maria, een goedlachse Brabantse met een vriendelijk gezicht. “Dus we dachten dat we het wel zouden gaan zien.” Inmiddels is haar man er ook bijgekomen, en is Mira er op de één of andere manier in geslaagd om uit de keuken te ontsnappen. ‘k Heb de deur waarschijnlijk niet goed dichtgedaan.
Er komen geen scènes van paniek, of nare woorden maar wel een verklaring:
“Mijn vader had een bakkerij, en wij kinderen moesten altijd brood wegbrengen. Op de fiets. En dan krijg je veel te maken met honden! Dat kan eng zijn hoor!” Ik snap het: “Zeker, als jongetje geconfronteerd worden met een blaffende hond, en dan moet je je evenwicht bewaren terwijl-ie je in je kuiten probeert te happen … en je mag niet eens het brood naar ‘m toegooien als afleiding!”
Zo zie je, je kent mekaar vijf minuten, en alles gaat helemaal vanzelf. Mira ruikt zelfs aan Jacques’ (blote!) kuiten, maar hij geeft geen krimp, en zij doet (natuurlijk) helemaal niets. Ik weet dat, maar ja, je moet het als getraumatiseerde ex-broodbezorger maar geloven van een liefhebbende hondeneigenaar ….
“Ik zal jullie het kampeerterrein even laten zien” nodig ik hen uit,
en ik ga ze voor door de gestaag drenzende regen. “Kamperen in de regen kan ook leuk zijn” zeg ik over mijn schouder. Jacques inspecteert de in- en uitgang van het terrein, een onverhard weggetje dat een pietsie omhoog loopt naar de toegangsweg. “De kunst is om niet te stoppen”, leg ik uit, “Het hoeft niet hard, natuurlijk, maar gewoon doorrijden, niet stoppen, totdat je boven bent.”
“Het zal wel gaan” zeggen Maria en Jacques unissono, en ze hebben gelijk: het gaat. Makkelijk.
De volgende dagen zijn ze elke dag vroeg weg, om kanalenstadje Aveiro te bezoeken, Figueira da Foz, het rustige strand van Costa de Lavos, en elke keer – blijkbaar – geen problemen om het kampeerterrein af te komen. Maria heeft ook nog de tijd om op haar gemak een kimono uit te zoeken.
“Eén voor mij, en die voor mijn dochter. En misschien nog één voor een vriendin, maar daar maken we nu de foto’s voor, dan kan ze kiezen,” legt ze uit, als ik hen tref met een paar kimono’s hoog in de lucht gehouden en Jacques al klikkend met zijn mobiele. Ik lach. “Geweldig” zeg ik, “ik ben dol op dit project, maar het is sinds Covid niet meer zo eenvoudig. Eerst kwamen alle gasten vanzelf wel langs dit rek, maar we hebben sinds jaren een stuk minder gasten.”
Maria kiest een dubbelzijdig draagbare. Eén kant wit viscose met groene bloemetjes, de andere kant groen chiffon met bloemetjes. Eén van mijn favorieten. En voor haar dochter een glanzende donkerturquoise enkelzijdige met goudgele bloemetjes. “Geen katoen?” vraagt Maria, en nee: “Katoen kreukt. En als je íets wilt voorkomen in je leven, is het strijken. Zeker in de vakantie. Toch?” Jazeker, daar zijn we het snel over eens. “En ’t is ook niet best voor de planeet. Dan is viscose een betere keus.”
Covid heeft ook nogal een impact gehad op Maria’s leven
“We gaan woensdag weer doorrijden. Dan zijn we hier wat korter dan gepland, maar ik heb donderdag een zoom afspraak met één van mijn cliënten, en dat trek ik niet – een reisdag én een zoom afspraak. En tja … het weer werkt inderdaad niet echt mee, maar normaal gesproken zouden we wat langer blijven, hoor.”
Ik ben inmiddels gewend aan haar lachende sympathieke gezicht, en ik snap het. Je kunt soms lang symptomen houden van zo’n ellendig virus.We spreken af dat ik, ook een vroege opstaander, even op de weg ga staan om het verkeer (!) tegen te houden, zodat zij gewoon kunnen doorstomen.
We trekken een gezicht naar mekaar. Alsof het hier zo druk is, maar toch, er is maar één vehikel nodig om je dwars te zitten. Beter zeker dan sorry. Zo gezegd, zo gedaan. En ’t ging allemaal goed, theorie en praktijk. Alleen, bovenaan het holletje sloeg de motor af. Snotverdekke.
Gelukkig was er om de hoek net een traktor bezig om de wegkanten te maaien. Ze boden hulp, en met een mooie gele sjorband was het gelukkig zó gedaan. Pffff.
Houdoe! Tot de volgende keer!
.
Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.
We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.
Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.
Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.
Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.
Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »
Dan krijg je het elk weekend in je bus.
Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina en op Instagram.