Er zijn veel mensen die dingen achterlaten. Meestal zijn dat dingen als olijfolie, zout & peper, open zakken pasta, aangebroken pakken melk, kaas, een paar eieren … “Zonde om weg te gooien” zeggen ze dan, “en jij kunt het nog wel gebruiken toch? Anders moet je het maar wegdoen.”
Ik ben het van ganse harte met hen eens: “Bij ons komt het allemaal wel op, dankjewel.”
Het enige dat ik weggooi is margarine. Dat vind ik – excusez le mot – niet te vreten. Maar de rest komt in onze keuken terecht, dus ik heb aan het eind van het hoogseizoen altijd een heel bataljon flessen olijfolie staan, en tig peper- & zoutvaatjes, enzovoorts.
Op de één of andere rare manier helpt het me om de weemoed van de voorbije zomer aan te kunnen
Want ja, het is één ding dat mensen aankomen, maar ze gaan ook weer weg. Nu is dat bij de één erger dan bij de ander, maar het is toch wel een kunst – afscheid nemen. Wat ik deze zomer opvallend vond, is dat zo goed als iedereen tot op het laatst hier was.
Huh? Hoe bedoel je? Tuurlijk zijn ze hier
Nee hoor, niet waar. Veel mensen zijn een paar dagen tevoren alvast daar, of alvast met de reis bezig, met de planning, met de volgende bestemming, of ze zijn mentaal al thuis.
Zou dat komen omdat men een stuk mindfuller leeft?
Het komt wel even naar boven, soms. Een single dame 45+ (die van de doelgroep!) verzuchtte een paar dagen voor vertrek: “Ooooo, ik wil helemaal niet weg … ik wil helemaal niet naar huis … het is net zo lekker hier, wakker worden met de vogeltjes …. “ Ik antwoordde ferm: “Maar ’t is nog niet zover, het duurt nog een eeuwigheid voordat je weer naar huis gaat … en daar heb je ook een leuk leven, toch?”
“Jazeker, zeker waar”, zei ze een stukje opgewekter, “maar mijn kelder wacht op een poetsbeurt, en ik heb helemaal geen zin in dat uitgezoek en gesop”, maar blijkbaar begon er een lampje te branden: “maar hee, daar heb ik nog een voorraad wol liggen, dus daar kan ik dan weer mee vilten.”
“Ha!” roep ik even opgewekt, “Lekker uitzoeken, en kijken wat je allemaal nog hebt … en tja, het slepen naar het milieupark of de kringloop is misschien minder, maar daar doe je A/ ons allemaal een plezier mee, en B/ een arme medemens, die blij is met jouw spulletjes.”
Na dit gesprekje gingen we beiden weer welgemoed aan de slag:
ik aan het poetsen, en zij aan het vilten in badkamertje 14. Daar zit een marmeren massagetafel in, en er is heet water, en dat schijn je allemaal nodig te hebben om te vilten. Het hele proces is me niet helemaal duidelijk geworden, maar ik kreeg als afscheidscadeau de hier gemaakte lap, en ik vind ‘m erg mooi, met al die blauwen.
En ik kreeg meer (afscheids)cadeautjes
Lief hoor! Een kinderviool, een gebloemd rokje, een mooie roze bak, een hele lekkere pot honing, eigengemaakte bramenjam (twee keer zelfs), een ukelele, teenslippers, een boek (Adriaan van Dis: Ik kom terug – een hint), een hele mooie tekening, een geranium.
Een stek van de oergeranium wordt achtergelaten op een plekje waar dit vriendengroepje het goed naar de zin heeft gehad. Dat is natuurlijk een gigantische verantwoordelijkheid voor iemand als ik, die geen groene vingers heeft. Gelukkig heeft-ie rode bloemen, en zijn gerania voorzien van een enorme levensdrang.
Ik word daar natuurlijk heel blij van
Dat begrijp je. Mijn sentimentele zelf is helemaal ontroerd ervan, en fluistert zachtjes: “dank je wel, en het enige dat ik graag wil, is dat jullie een goeie tijd hebben … ” – dat is waarschijnlijk het stukje moeder-die-zich-wegcijfert dat nog steeds in mij zit, want dat was het voorbeeld dat mijn oude moedertje mij gaf. Wij zijn natuurlijk allemaal een stuk stoerder geworden; dit zou je niet meer in je hersens halen om te zeggen, maar toch …. stiekem is het wel waar.
Klapper op de vuurpijl: cadeautje van mijn zoon
Dat gebeurt niet vaak, dus daar ben ik echt heel blij mee. Alleen: het is een cactus, en hij ziet er zo uit:
