Maandagochtend moest ik naar Figueira da Foz én naar Soure. Twee verschillende richtingen. Ik koos voor Figueira, omdat daar de nieuwe pakking voor de boiler van Casa Oliveira vandaan moet komen, onder andere.

Dat boiler project ligt al een maand te wachten. Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar wanneer ik die onderdelen lang laat liggen, verdwijnen ze gewoon na een tijdje. Ik weet het niet, ze gaan gewoon weg. Ze vinden het vreselijk om te wachten op behandeling, zoiets. Plots mist een essentiële bout of plug die je gewoon niet meer kunt vinden.

Hoe het mogelijk is – geen idee. Je demonteert een boiler – dat doe je niet elke dag, dus je moet elk jaar weer op je hoofd krabben: hoe werkt het ook alweer met deze? Dan lukt het, en daar heb je een hoop onderdelen en een stalactiet van kalksteen op het verwarmingselement.

Best mooi, maar dat moet eraf. Dat is vrij eenvoudig. Dat doe je met een emmer azijn. Liters en liters azijn

Meestal moet de magnesiumstaaf worden vervangen. Dus ik moet naar Figueira, naar de winkel met een heel aardige dame, die me elk jaar heel enthousiast begroet. Hallo! Daar was ik weer! Voor de staven!

Maar ja, het leven dendert door, en er gebeuren allerlei dingen, dus dan blijven die onderdelen van die boiler liggen. In de afgelopen weken zijn er nog wel wat meer dingen blijven liggen … sommige daken bijvoorbeeld … maar gelukkig is de aannemer deze week gekomen. Eduardo is een nieuw gevonden schat, een goedlachse jongeman, die weet hoe hij met dingen moet omgaan.

Hij belde me gisteravond op, op zondagavond (bijna blasfemisch – ongeschreven wet: op zondag praat niemand over zaken)

Hij had zich niet gerealiseerd dat er nog steeds een paar open daken liggen en dat er regen wordt verwacht. Hij dacht dat we eerst op de verzekering zouden wachten, maar het lijkt erop dat je dan kunt wachten tot je een ons weegt. Drie weken zonder een woord. Geweldige prestatie, Fidelidade!

Dus het leven dendert door, maar wij ook

We verwachtten enkele gasten – in totaal vier gezinnen, dus je moet ook iets doen om hun verblijf prettig en comfortabel te maken. Leuk detail: ze kwamen allemaal voor de tweede of zelfs de xxste keer. Een paar nieuwkomers, maar dat waren dan weer oude kennissen uit mijn vorige leven.

Lekker kletsen op het terras achter hun kamer, ondanks de – ja hallo, wat is het plan? Elk weekend storm? ! – vrij harde koude noordelijke wind. Ze wilden een alambique kopen en ik wist dat ze die in Louriçal op de zondagochtendmarkt hebben. Ik heb eerder naar die dingen gekeken, omdat ze zo mooi zijn, maar ik ga er niets mee doen. Het is gewoon hebzucht.

Op 31 oktober was het een full house. Een speciale dag, traditioneel gezien, voor de Portugezen. Ze gaan allemaal naar het kerkhof om de graven van hun geliefden te versieren met veel bloemen en kaarsen. Dat ziet er prachtig uit. Een sprookje.

Mensen keren terug naar hun geboorteplaats om hun respect aan hun voorouders te betuigen.Dat is het beste deel van deze week

Verzekeringen, aannemers, boilers, gasten – dat is natuurlijk heel belangrijk, maar het belangrijkste is: het leven gaat door, laten we er iets moois van maken voordat we worden weggeblazen en / of op de begraafplaats liggen!