Ja, nou, ik kan het niet helpen dat mijn stem nogal sarcastisch klinkt … “Eh … graag gedaan, senhor!”
Hij kwam aanrijden, en zou precies voor mij kunnen afslaan. Hoeft hij niet te stoppen en ik maar een beetje in te houden. Met een beetje opletten gaat het allemaal vanzelf. Officieel zit ik op de doorgaande weg, maar ik hou erg van hoffelijkheid in het verkeer. Hij mag voorgaan van mij; ik hou dus een beetje in.
Maar helaas. ’t Is een oudere man
Mannen nemen geen voorrang van vrouwen aan. Portugezen zijn tamelijk macho, maar heel bedekt. Vooral de ouderen. Wij zouden het inmiddels sexistisch noemen, ware het niet, dat de meeste vrouwen ook meedoen aan dit spel – dus dan is het niet sexistisch meer maar gewoon ouderwets, eigenlijk.
Het ergste voorbeeld van seksisme dat ik ooit heb meegemaakt, gebeurde de allereerste keer dat we hier in Portugal waren
We zaten lekker op het strand, het was oktober, tamelijk ongewoon dus om in de zon in het zand te liggen. Dat waren wij niet gewend. Volle buik, goed humeur, gezellig gesprekje, leuke grappen, mooie toekomstplannen, harmonieuze stiltes, alles perfect.
Het was he-le-maal i-de-aal
Het enige kleine minpuntje was een hangglider met een buitenboordmotortje. Die waren toen nét in de mode. Ze waren met z’n tweeën, en vlogen steeds over ons hoofd, een paar kilometer de éne kant op, en dan weer terug.
Tjeez, wat een zinloze bezigheid! Ga lekker in het zand liggen jongens! Maak je ook geen lawaai!
Irritant, die bromvliegen. Maar goed, wij waren de enigen zover je kon kijken, dus ja … daar gaan die rijkeluisjochies geen rekening mee houden natuurlijk. (Om zulke dingen te doen moest je in die tijd zeker wel bij de betere standen horen, want de middenklasse stond nog in de kinderschoenen.)
Eén verdween achter het duin. Hèhè. Eén uit
Maar de ander landde heel dichtbij de waterlijn, een flink stuk verderop. Zijn parachute kwam in de branding terecht, en hij werd direct het water ingesleurd, want alles hing nog aan hem.
Ik zag dat het niet goed ging, sprong overeind, en holde heel hard naar hem toe.
Tegen de tijd dat ik bij hem was, had de branding hem al een aardig stukje weggezogen
Ik greep hem bij zijn buitenboordmotortje, dat nog steeds op z’n rug hing, maar het enige dat ik verder kon doen, was mijn hakken in het zand zetten en met m’n hele gewicht eraan gaan hangen. De kracht van de branding was veel te sterk om ‘m eruit te sleuren.
Hij zette zich ook schrap natuurlijk, en probeerde ondertussen de touwen van de parachute naar zich toe te halen. Die parachute ving een boel water. Ondertussen was mijn inmiddels ex ook aangekomen – hij is iets zwaarder gebouwd – en pakte de touwen ook vast. Maar ook hij was niet sterk genoeg om ook maar iets richting strand te krijgen.
Daar stonden we dan met z’n drieën, tot ons middel in de branding, onmogelijk om weg te komen
Goddank had iemand het gezien, en hulp gehaald. Er kwam een tractor aan, waar ze normaal de netten mee binnen halen. Toen alles eenmaal aan de traktor hing, was het snel bekeken.
Er waren natuurlijk ook een boel mensen mee gekomen, en iedereen liep een beetje door elkaar te praten en te doen. Wij verstonden daar nog geen klap van, want we spraken nét 3 woorden portugees.
We stonden er een beetje bij. Okee, eind goed, al goed, laten we maar weer gaan
Maar wat ik altijd heel opvallend heb gevonden, is dat de parachute-man geen woord tegen me zei, geen blik op me wierp en me volkomen negeerde. Het verbaasde me nogal, want portugezen zijn erg beleefd en vormelijk, het was doodnormaal geweest als hij me bedankt had voor de redding.
Tenslotte, als ik niet aan zijn motortje was gaan hangen, was-ie nu al halverwege Amerika geweest.
Nou ja, goed, wat weet ik ervan?