Ik zit nietsvermoedend te lunchen. Beetje suffig van het vroege opstaan en al die kilometers die ik maak door het dorp hier. “De familie” is nog niet zo lang geleden aangekomen, en dat brengt altijd wat extra drukte met zich mee. Dat komt voornamelijk omdat ze van allerlei dingen gaan doen (zitmaaiers repareren, kussentjes naaien, koken, mozaiekjes maken …)

“De familie” – da’s natuurlijk de onze, en ze zijn hier thuis

Ze weten precies waar het aardappelschilmesje ligt, vullen de koelkast met hollandse kaas en roggebrood (en nog veel meer) en vragen nonchalant welk huisje ze toegewezen hebben gekregen. Sommigen van hen willen altijd dezelfde.

Mijn oudste zus wil kamer 4. Punt. Lekker op het terrasje in de zon je middagdutje doen en alles gelijkvloers. De knieën willen niet meer zo mee, ook al zijn ze van titanium, dus een mens moet zich aanpassen.

De andere zus verzekert meerdere malen met klem dat het voor hen niet uitmaakt: “Wij kunnen desnoods op een matrasje in de trainingskamer hoor, dat is helemaal geen probleem, L!” Jaja, dat zal wel, maar voordat je op een matrasje in de trainingskamer komt te liggen, moet er toch heel wat gebeuren.

Ik puzzel en maak schema’s om alle gasten goed onder te brengen

Er is het groepje “buizenmannen”, de familie Zwart komt aan (kom ik nog op terug) en je houdt toch automatisch rekening met ’s mensen’s voorkeuren als je ze weet. Mijn zwager wil graag een goed bed, want die slaapt graag.

Nou, dan geef je iemand toch een goed bed? Zeker als die zo lief is om op dag 1 mijn moestuinkas-project tot een goed einde te brengen, samen met mijn broer.

Mijn puzzel klopt precies voordat de groep van 27 Italianen aankomt

Volgende uitdaging is de aankomst van de andere familie, schertsend de Familia Preto genoemd. Zij kwamen jarenlang hier op vakantie met het hele gezin. Jongste dochter Roos is hier jaren achtereen vrijwilliger geweest – een zomer zonder Roos was geen zomer.

Nu gaan ze met de extended family komen. De oudste kinderen hebben een aanhanger opgepikt, en die mogen mee (of moeten mee … gingen pruilen omdat ze mee wilden … daar wil ik effen buiten blijven).

Gelukkie, want ze komen precies in de tijd dat ik een aantrekkelijke aanbieding heb lopen

‘k Weet het niet eens uit m’n hoofd, maar ’t is zoveel in plaats van zoveel, en het eerste zoveel is minder. Mooi dus, want het gaat eigenlijk om 3 gezinnen – jonge stelletjes hebben veel ruimte nodig, letterlijk en figuurlijk. En ook: de hele tijd op elkaars lip zitten is niet gezond. Fijn dat hier de ruimte is om comfortabel te slapen, zitten, hangen, beetje met je mond open stiekem te dutten, spannend boek te lezen of te surfen naar hartelust.

Op het internet dan, hè.

Voor het echte werk moet je toch heus eerst 20 minuten gaan rijden naar het strand en daar al die moeite gaan doen om de golven te “bedwingen”.

Daar zijn zij dus van aan het profiteren, van die aantrekkelijke aanbieding

Nou ja, goed, okee, smerige profiteurs was dan misschien niet de juiste benaming en een pietsie overdreven. Zo vies waren ze dan ook weer niet van vroeg opstaan, en beetje-hangen-op-het-vliegveld, zitten in die volle cabine, rondlopen in drukke erfgoed-stad Porto en anderhalf uur op de snelweg.

Uitgepuzzeld zit ik een beetje suffig te lunchen en daar voel ik ineens een paar armen om m’n nek.

Hoe?! Wat?! Maar zo’n schrik is het niet, die armen horen bij Roos natuurlijk.

Hee!! Daar zijn ze!