Als ik kok zou zijn, zou ik waarschijnlijk de dunste kok ter wereld zijn.

Na een hele week koken, zit ik vol met etensluchtjes. ’s Ochtends na het ontbijt begint het al, want de groep wil graag warm lunchen. Naar goed portugees voorbeeld.

We schrijven vrijdag, de laatste dag van de (nederlandse) Tai Chi groep

De groep komt hier een intensieve training doen. Ver van de bewoonde wereld, geen kans om te ontsnappen! Bootcamp Tai Chi.

Het begint al voor het ontbijt met een sessie buiten op het Sprookjesterras of op het veldje ervoor. Het beoefenen van Tai Chi luistert heel nauw, alle bewegingen zijn helemaal uitgedokterd. En dan je concentratie en je evenwicht nog … je kan er jaren over doen om alles te leren.

Vandaar een intensieve trainingsweek.

De docenten hebben een speciaal pak aan. Chique hoor!

Er zou veel buiten getraind worden. Geen punt, want we hebben 1 hectare tot onze beschikking. Het kampeerveld, het veldje achter het zwembad en het Sprookjesterras worden al snel de favorieten. Ze hebben alleen niet zoveel geluk met het weer. Zondag gaat het nog wel, maar maandag begint het te regenen.

Nu regent het nooit dagen achter elkaar in Portugal, dus dat scheelt wel, maar het gras is wel nat natuurlijk. Gelukkig is het warm voor de tijd van het jaar. 21º gaat prima.

Wij zouden voor hen koken in die week

Nu ben ik een redelijk instabiele kok. Als ik in de kookstand sta, zoals ’s zomers, gaat het prima, vanzelf, gooi ik precies de juiste kruiden in de juiste hoeveelheid bij heerlijk geurende gerechten. Maar nu stond ik eigenlijk in de mozaiekstand, en interesseert eten me niet zoveel.

Lastige situatie, maar gelukkig is er ervaring genoeg in huis om desondanks toch een lekkere maaltijd op tafel te zetten. En gaandeweg de week vordert, krijgen we een soort routine, Broes en ik. Het enige dat ik nog steeds wel lastig vind, is beginnen met – bijvoorbeeld – beginnen met bouillon te trekken om 9 uur ’s ochtends. Dan ruikt je hele keuken naar een winterse zondagmiddag, terwijl het nog zomers is en dinsdagochtend vroeg.

Je biologische klok raakt er gewoon van in de war!

Normaal gesproken eet ik yoghurt met fruit en muesli voor de lunch, maar nu willen mijn receptoren niet meer meedoen. Die hebben zoiets van: já, doei, dat past niet bij elkaar hoor, nasi-goreng-geur en kouwe kiwi. En ’s avonds zit ik al zo vol van alle etensluchtjes dat ik helemaal geen honger meer heb. Vandaar: ik zou de dunste kok ter wereld zijn.

Woensdag gingen ze op excursie naar Coimbra

Een korte trainingssessie in de ochtend, een vroege lunch, en dan met het boemeltje naar Coimbra.

Ze zouden een sessie doen in de Jardim Botânico – een mooi plekje in het centrum. Ik had geadviseerd om te dineren in “A Cozinha da Maria”, in een van de charmante steegjes vlakbij het station, en dat advies was opgevolgd. Enthousiaste berichten de volgende dag! “A Cozinha da Maria” is echt de moeite waard!

“We mochten er eerst niet in”, vertelt Matthea, “maar toen ik stiekem door het raampje keek, zag ik ze in hun ondergoed. Ze waren zich aan het verkleden in hun werkkleding.” We lachen samen, gecharmeerd door zo’n lieve scène.

Maar gelukkig vonden ze het ook weer niet erg dat Broes en ik de scepter zwaaiden in onze keuken …. “A Cozinha das Termas” is blijkbaar ook niet zo slecht!