Het begon met de weduwen.

Ik zat te proberen serieus en geconcentreerd te werken achter de computer, toen ik een auto hoorde aankomen, die naast het kantoor stopte. De chauffeur gaf nog een flinke dot gas, ging weer achteruit, en parkeerde aan de overkant. Typisch de manier van een wat oudere chauffeur.

Ik bereidde me voor op een voorbijganger – een passerende portugees die ging vragen naar de Termas en het water

Maar nee. De auto trok weer op, weer met flinke dotten gas, en vertrok. Blijkbaar een verkeerd adres. Hoedanook, ik was toch afgeleid, dus laat ik maar even naar de keuken gaan om iets te eten.

“Olá, bom dia!” riep ik verrast toen ik buitenstapte en de dames herkende, “então, que surpresa!”

De weduwen komen in de zomer regelmatig een weekje uitrusten van hun drukke bestaan op hun quinta, en zijn dol op onze hond. Maria neemt vaak vriendinnen mee, die allemaal weduwen zijn. Vandaar de bijnaam.

Maria had een geheimzinnige glimlach op haar gezicht en beiden hadden een geel papieren tasje in hun hand. Maria stak haar tasje naar me toe: “Olá dona Helena” zei ze, “dit is voor dona Helena, en alvast een bom Natal.” De weduwe-haar-schoonzus stond aanmoedigend te lachen, ze hadden er duidelijk lol in. “We laten een pakje voor Fernando in het huisje achter, dat vindt hij dan wel” zeiden ze, en even later namen we hartelijk afscheid.

Met mijn gele tasje ging ik weer terug naar kantoor. Een fles Moscatel en een doosje chocola voor ons, en een lekker bakje paté voor Donkiedonk. Lief hoor!

Terug naar mijn geconcentreerde werkzaamheden

Er stond in de sterren geschreven dat ik deze dag helemaal geen geconcentreerde kantoorwerkzaamheden zou verrichten, maar daarentegen allemaal mensen zou ontvangen. Volgende: de postbode met een ingewikkeld pakket, en niet eens voor mij.

Weer proberen … of effetjes een klein YouTube videootje tussendoor? Ik heb wel een pauzetje verdiend …

Ik had m’n koptelefoon nog niet op, of er kwamen weer mensen aan. Hoog bezoek, gestuurd door mijn ex, die zijn muzikale vrienden een tip gegeven had toen hij hoorde dat ze naar Portugal zouden afreizen om het overwinteren een beetje onder de knie te krijgen. Camperaars, met een mooi Volkswagenbusje.

Zo’n camper waar je het niet aan afziet dat het een camper is. Zo één wil ik er ook wel, als ik later groot ben!

Maatje maakt de videootjes bij de muziek van de band waar Peter de pianist is. Mijn ex doet de bas, en nog wat andere dingetjes (beetje een muzikale duizendpoot), en de resultaten sturen ze regelmatig via de mail aan hun hele klantenbestand. Mooi hoor! Kijk en luister maar ‘s.

Zij vinden het hier ook mooi. Maatje heeft haar hele telefoon volgeschoten met foto’s van de mozaïeken. Ze bleven een paar nachtjes – leuke variatie op het overwinterthema. “Van wie is die muziek?” wijst Peter naar het muziekhek op het balkonnetje boven het kantoor. “Haha, ja, dat is Satie, maar ik heb wat moeten smokkelen met de mollen en de kruizen”, lach ik, en hij kijkt nog ’s goed: “Ach, jammer, dus ik kan het niet spelen?”

Gezellie, weer ’s even stadgenoten/camperaars over de vloer

Als ik ze na de uitgebreide rondleiding weer bij hun bus aflever, staat daar een ander grijs autootje. Een wat ouder echtpaar staat bovenaan de trap, met een feestelijk pakketje. Ze leggen uit dat ze gestuurd zijn door een vriendin van me, die ook Helena* heet. Ik knik en lach gezellig mee, maar ondertussen probeert mijn brein op topsnelheid uit te vinden wie ik ken die Helena heet. Niemand!!

Gelukkig doen zij wat wel meer lang-gehuwden doen: ze praten dwars door elkaar heen, vullen elkaar aan, totdat het hele verhaal strandt op zijn poging om “Helena” te bellen. “Haal dat papiertje dan ’s uit de auto, dit nummer klopt niet hoor” zegt de man, gedwarsboomd in zijn streven om “Tadaa!!” te bellen dat het gelukt is, en kijk daar staan we dan …

De vrouw komt met een kattebelletje, waarop ik gauw “Eline” zie staan. Ah!! Eline! “Uit Nijmegen!” zeg ik opgelucht dat het gelukkig duidelijk is van wie dit prachtpakket komt. “Simsim, Helina, de Naimiegge” maar ze krijgen nog steeds geen verbinding.

Ik maak gauw een paar foto’s, want dit is natuurlijk een hele lieve verrassing

Als ze uitgezwaaid weg zijn, sta ik een beetje suffig met mijn pretpakket bovenaan de trap. Beetje daas van al die voorbijgangers, camperaars en schattige verrassingen.

Een busje stopt. Een werkbusje met twee mannen erin. “Termas da Azenha?” vraagt de chauffeur. “Sim, está cá” antwoord ik en wijs naar het mozaïek op de gevel waar onze naam in giga-letters opstaat. “Somos de EDP – we zijn van het electriciteitsbedrijf”, zegt de man, “we komen voor de zonnepanelen. We komen even naar het dak kijken.”

Deze dag kan niet beter. Nog even, dan komt de Kerstman ook nog langs!

* Portugese vertaling van mijn nederlandse naam – dat maakt het leven een stuk makkelijker hier.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Instagram, en op Pinterest.