“Ik zal de trein opnieuw controleren, oké?” zeg ik, terwijl ik de deur uitga, “vrij zeker dat we alles kunnen vinden op www.cp.pt. ’t Is heel makkelijk!”

Raquel gaat naar het zuiden, het is hier te koud. Als je van Gran Canaria komt, een tropisch eiland, dan ben je niet gewend aan kou. Toen ze hier kwamen, Desi en zij, als vrijwilliger, was het nog zomer, maar na 6 weken is het anders.

Het is winter nu

Een zonnige winter met bijna geen regen. Overdag is het prachtig, maar als de zon ondergaat, moet je je trui en je vest gauw weten te vinden. Toch blijven ze altijd lachen, altijd positief, hoewel ze bijna al hun kleren tegelijkertijd dragen.

Tijd om afscheid te nemen. Voor hen begint een nieuw avontuur in het zonnige zuiden, waar ze als vrijwilliger gaan werken. Ieder op een eigen bestemming.

Een paar dagen later krijg ik een telefoontje. Een Spaans nummer. Zou het vrijwilliger …?

“Hey Ellen!” zegt een bekende stem, “como estás, tudo bem?” Ah! Dat dacht ik al, het is Raquel. Het is niet zo’n groot succes, daar, en ze vertelt me erover. Ze dacht dat het een stel was, maar het lijkt een man alleen te zijn. “Hij is een aardige man, maar hij doet zulke vreemde dingen! Hij wil alles beheersen, ik moet eten als hij het zegt, zelfs als ik geen honger heb, maar ik moet mijn eigen eten maken. Hij werkt lange uren en verwacht dat ook van mij. Er is geen internet, dus daarom belde ik. Ik probeerde het nu een week, maar ik vind het hier niet zo leuk.”

Nu is ze bijna in tranen, dus ik zeg haar dat ze, indien nodig, hier altijd welkom is. ‘Hij is geen slechterik, weet je, maar hij is zo … zo grof, zo ongevoelig. Hij wil dat ik hem volg als een hond, en alles doe wat hij zegt. En hij neemt een bad met de deur open. Nee, nee, het is niet zo … ik voel me volkomen veilig … hij wil gewoon de controle houden. Het is raar.”

Ja, dat is best raar en best ongevoelig

Dit is niet de eerste rare ervaring met vrijwilligerswerk. De eerste, slechts 2 maanden geleden, was heel raar, op een boerderijen waar verwacht werd dat ze als vrijwilliger 12 uur per dag zouden werken. En ook hard werken, graven en houthakken.

Dat is niet hoe het moet.

De tweede gastvrouw was erg aardig, een schattige oudere Engelse vrouw, maar ze praatte heel veel en heel snel, de hele dag door. Raquels reispartner Desi verstaat geen Engels, alleen Spaans, dus de gesprekken waren allemaal op haar gericht.

Ze was dodelijk vermoeid aan het eind van de dag door al dat gepraat

Ja dat kan ik me voorstellen. Ook: bewonderenswaardig. Hoe doe je dat, de hele dag door praten? Toen landden ze hier en bleven zes weken lang. We hadden heel snel een mooie routine opgebouwd. Ze werkten graag ’s ochtends van 8 tot 3, prima voor mij. We aten elke avond met z’n allen en voor de rest was het harmonieus en aangenaam.

‘Ik vond dat zo leuk, Ellen. Ik ga kijken of ik hier iets in het zuiden vind, maar zo niet, dan kom ik naar je toe”, zegt ze, “ik zal het je morgen laten weten.”

Haar reis partner Desi ging naar een andere plaats, omdat er niet zoveel vrijwilligers nodig zijn. Het is december, mensen zijn aan het warmlopen voor de kerst en op de quintas is niet zo veel te doen. Net zoals in de vakantiehuizen-branche.

De volgende dag haal ik haar op van het nabijgelegen treinstation. Er was niets te vinden als vrijwilliger, iedereen is aan het ontspannen, zich voorbereiden op Kerstmis, dus: “Daarom kom ik terug! Dan ga ik hier weer vrijwilliger zijn, en om rustig naar een plekje te zoeken. Jij hebt tenminste een goeie internetverbinding!” zegt ze stralend, vol goede bedoelingen.

Maar er is niets te vinden als vrijwilliger

Het lijkt erop alsof de hele wereld langzaam-aan tot stilstand komt.

“Ik heb een goedkoop ticket gevonden”, zegt ze de volgende ochtend, “ik ga naar huis, naar Gran Canaria. Mijn moeder is zoooo blij! En mijn broer ook!”

Goede beslissing. Je viert niet alleen Kerstmis in de zon, maar ook in de warme aanwezigheid van je familie.

Vrolijk kerstfeest voor jullie allemaal! En voor degenen die geen Kerstmis “doen”:  fijne feestdagen!