De voorjaarsvakantie is voorbij. Het was een bont gezelschap, dat langs trok.

Het begon met de aankomst van de Rode Bus. Altijd een feestje, want er komt altijd van alles mee waar een mens iets mee kan. Een mooie stoel ter verfraaiing van één van de huisjes, een tafelmodelletje vriezer voor de (hopelijk) overvloedige oogst uit de moestuin, veel boeken voor de bibliotheek en de stoffen die ik tijdens mijn laatste bezoek aan Nederland kocht.

Er was weinig tijd voor het uitpakken, want de volgende dag kwamen de dames van Strandcoaching aan. Acht stuks, waar het ontbijt, de lunch en het diner voor geregeld moest worden. En elk een massage en een mozaïekworkshop.

Een mooi begin van het voorjaarsvakantie, en ze brachten nog mooi weer mee ook

Tegelijkertijd was er een groep werkers die aan het buizenstelsel van één of andere fabriek bezig waren. Er staat een cellulosefabriek een kilometertje of 20 verderop – de eindbestemming van alle eucalyptusbomen in de buurt. Daar worden ze verwerkt tot toiletpapier en koffiefilters.

Eucalyptus wordt met 9 jaar geslacht, behalve de onze. Die staan er al 15 jaar, en het is de bedoeling dat mijn achterkleinkinderen gaan zeggen dat hun verre voormoeder die nog geplant heeft. Oude eucalyptussen zijn heel mooi, alleen krijgen ze bijna nooit de kans.

Die mannen zaten met z’n allen in een paar huisjes, en kwamen eigenlijk alleen maar douchen en slapen. Had ik weinig omkijken naar. Gelukkig maar, want ik had mijn handen vol om iedereen goed gevoed te houden en ontspannen en tevreden over hun eigen gemaakte kunstwerk.

Gelukt! De strandcoaching ging blij en tevreden weer naar huis na 5 dagen

Hun laatste nachtje was het eerste van de rest van mijn familie. Die moesten even een nachtje improviseren, maar dat – hadden ze met klem verzekerd – vonden ze niet erg.

Op volle sterkte bevat mijn familie rond de 50 personen. Die kunnen niet allemaal tegelijk komen, en gelukkig hebben ze die ambitie ook niet. Onze maximum capaciteit ligt rond de 35, met een extra bedje hier en daar.

Vervolgens kwam mijn favoriete Familie Vaste Gasten, ook op volle sterkte

Nu zijn die wat bescheidener met 7 personen, dus dat ging er makkelijk bij. Een dorpje vol ontspannen, lekker etende, gezellig kleppende, mooi mozaiekende mensen die zich thuis voelen. Met al die harmonie loop ik graag nog ’s een extra rondje voor een schone handdoek of een betere kniptang.

Als toetje kreeg ik een reservering van een groep van 27 Italiaanse jongeren, en van 5 Hongaren, die in het centrum van Soure aan de internationale klim-competitie gingen meedoen. Dat was even puzzelen, met extra bedden sjouwen, en snel schoonmaken na het vertrek van de familie Vaste Gasten.

Mijn zus ging bereidwillig in een kamer in het badhuis, na het vertrek van een deel van haar gezin, zodat de Hongaren onderdak hadden. Het lukte zelfs nog om de Italianen een gepaste avondmaaltijd te serveren; zoon Broes kookt na jarenlange oefening een ongeëvenaarde pasta-met-tomatensaus.

Het slotakkoord was een barbecue op het Sprookjesterras, ter ere van een verjaardag, en toen ging iedereen weer naar huis.

En daar zijn we dan. Zoon Broes zit na avonden scrabble, rummycup en yatzee weer ’s achter z’n computer, en ik staar een beetje suf voor me uit. Helemaal in m’n eentje, op m’n terrasje achter de keuken. Einde van de voorjaarsvakantie.

Rust. Ook wel weer lekker hoor.