Zijn vrouw staat voor me in het halletje voor het badhuis vol vuur te vertellen over hun avonturen op het strand de afgelopen dag, en de capriolen van het water.. Hij staat nonchalant tegen de deur geleund, met een gezicht dat weinig uitdrukking vertoont, maar je kunt voelen dat hij plezier heeft in het verhaal van zijn vrouw.

Het was dan ook wel een avontuur met de golven, vandaag aan het strand

Bijna elke dag naar het strand. Je kunt kiezen welke. Wil je lekker druk en zo goed als zeker kunnen zwemmen? Dan ga je naar Figueira. Wil je het liever rustig hebben, en misschien een lekker visje kopen, zó vers uit de oceaan, dan ga je naar Costa de Lavos.

Wil je klimmen tussen de rotsen bij Buarcos? Naar de surfschool in Costa Cova? Beter nog: naar Cabedelo, de beste plek (zeggen de experts, en ik zeg het maar na) om te surfen bij de riviermonding van de Mondego?

Kan allemaal. Op een krap half uurtje ligt een mooi schoon strand op je te wachten

De duitse familie was fan. Maar ze hadden niet op de onberekenbaarheid van de oceaan gerekend.

Wel een beetje, want: “We hadden goed gekeken, en uitgerekend dat we dan dáár de handdoeken en de spullen wel konden leggen.” Ze moet weer even heel hard lachen, en haar man glimlacht mee, bij de herinnering.

Zo te merken, ziet ze het zó allemaal weer voor zich

Het waren mooie golven, de afgelopen weken. Mooi hoog, en veel! Je kunt er enorm veel plezier aan beleven. Maar! Koester ten alle tijde een heilig ontzag voor de zee, want er zijn sterke krachten aan het werk.

Je denkt: okee, het wordt eb, dus we kunnen hier makkelijk gaan liggen, stukje van de waterlijn af. Je spreidt je handdoeken uit, legt je telefoons en je e-reader neer, en je gaat met z’n allen met de golven spelen.

Ze kwamen net teruglopen, toen er een uitschieter kwam. Dat heb je weleens. Het is een oceaan, met een onberekenbaar temperament.

https://www.youtube.com/watch?v=Ftok14M5p8g

Onze duitse gast klapte nog dubbel van het lachen toen ze terugdacht aan de paniek die die uitslaande golf veroorzaakte. “Ik had nét mijn handdoek te pakken, toen ik achter me m’n schoenen zag wegdrijven, en ik riep: O! Kijk nou! M’n schoenen!”

Haar man stond nog steeds tevreden tegen de deur aangeleund en genoot op een undercover-mannelijke wijze van haar smakelijke verhaal. Ik stond volop mee te lachen, maar ook te fronsen toen ze het drama van haar e-reader vertelde. Die was gered, gelukkig: “Er staan wel 400 boeken op, ik lees nogal veel, en dit is mijn alles!”  –   maar er zit nu een lelijke scheur op het scherm. En toen haar dochter in haar ijver om haar te troosten en te helpen ging poetsen, kwamen er nog twee minder diepe bij.

Haar man was een uurtje geleden komen vragen of ze nog in alle haast een paar wassen konden draaien

Alle handdoeken waren kledder en zaten onder het zand van het strand. Ik wist toen nog niet van het drama, en zei: “Natuurlijk! Laat ze maar hier achter, dan neem ik ze wel mee naar de wasmachines.”

Het woog een ton! Vijf handdoeken maar wel met een paar kilo zand elk, en doorweekt.

’t Is allemaal goed gekomen. Ze konden droog weer mee naar huis, want de volgende dag reden ze weg. Gelukkig dat ze niet weggedreven zijn … dan waren ze nooit meer thuis gekomen …