Paul is een ouwe bekende die zo nu en dan ’s even langs komt wippen. We kennen mekaar van de verbouwing van één van de vakantiehuisjes waarbij hij van onschatbare waarde is geweest. Ik noem hem altijd “Paulie” want hij had het tijdens die verbouwing in 2013 heel vaak over de film “The Godfather”.
“Dat is een klassieker hoor, die moet je echt gezien hebben”,
vertelde hij me met nadruk, “er wordt vaak aan gerefereerd, en als je die film dan niet kent, ontgaan je dingen.”
“Ja maar”, wierp ik tegen, “ik ben er ooit aan begonnen, en toen deugde er iets niet aan de scardkabel, en was iedereen blauw. ‘k Heb het geprobeerd hoor, maar de smurfenversie van The Godfather vond ik toch echt niet te doen.”
De bijnaam “Paulie” is gebleven. En ik weet nu ook waar het over gaat als er gerefereerd wordt aan een paardenhoofd in je bed. (Shht! Het is me nog nooit gelukt om die ellendig lange film af te kijken ….)
We wisselen zo nu en dan een appje uit, of ik krijg ineens een stickie opgestuurd met een film of een serie of een boek – iets wat Paulie vindt dat ik gezien of gelezen moet hebben. Zo heb ik het boek van Mary Trump gelezen, Fargo gezien, en heb ik alle shows van Eddie Izzard op een stick staan.
Van de week vond ik een berichtje op de app:
“Hallo Ellen, ik ben morgen in het hoge noorden, zou het uitkomen als ik jou en chefkok Broes een bezoekje breng in het gezelschap van mijn Dacia?”
Gezellie! Gastenkamer 2 is vrij, dus die was zo op orde gebracht, en “chefkok Broes” heeft er geen moeite mee om een beetje meer visstoof te maken. De volgende ochtend stel ik voor dat hij wat langer blijft – tot zondag, zodat hij even 5 rustige dagen heeft.
Hij woont namelijk in de Alentejo, vlakbij een camping waar hij na ons terecht kwam, in een huisje in het midden van niks, maar wel een twee onder een kap. Het buurhuis is pas geleden verkocht, en wordt nu verbouwd. En dat betekent, dat er twee mensen aan het werk zijn, die niet alleen zware verbouw-herrie maken maar ook nog ’s de hele dag keihard de radio aan hebben staan.
“Hè?” reageer ik verbaasd, “wat gek, dat is helemaal niet op z’n portugees. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een portugese bouwvakker de radio keihard aan had.”
“Sja, ut sijn den auk Brasiliane” antwoordt Paulie met een amsterdams accent. Ook zo’n grapje tussen ons, met enige regelmaat schakelen we effen over naar het amsterdams, wat weer een referentie is aan de remake van “Het schaep met de vijf poten” waar wij allebei erg van genoten hebben.
Nu is Paulie net als ik – iemand met een strakgespannen zenuwstelsel, die slecht tegen harde geluiden kan. In zijn vorige huisje in de Alentejo liep hij de hele dag met oordoppen in, daaroverheen een oude koptelefoon, met de televisie op hard, omdat er de hele dag honden aan het blaffen waren in dat dorpje.
Dat snap ik. Blaffende honden en schreeuwende kinderen zijn het ergst, vooral omdat ze zo onvoorspelbaar zijn. De brom van een motorpomp die de hele dag aanstaat aan de andere kant van het veld is wat jammer omdat het de geneeskrachtige stilte doorbreekt, maar is verdragelijk omdat het een stabiel achtergrond geluid is. En ook: dat duurt 1 dag, en dan is het gedaan.
Blaffende honden (speciaal die ellendige kleine keffertjes) maken je gek – hoewel je gek genoeg mensen hebt die er totaal geen last van hebben
Vandaar nu de zoektocht naar een leuk opknappertje, liefst ergens in de Algarve. In het midden van niks is eigenlijk ook wel een beetje ongezellig, en in de Algarve stikt het van de buitenlanders waar je wellicht gezellige praatjes mee kunt maken. En een opknappertje, omdat het met pensioen gaan allemaal wel leuk is, maar een mens wil toch wat omhanden hebben.