Ik word wakker met een gebluste-brandlucht in m’n neus. Als je het eenmaal geroken hebt, is het onmiskenbaar. Het was te verwachten, gistermiddag trok de hele hemel dicht, en kon je zo’n rode brandzon zien. “Ai, dit is niet een lekkere sluierbewolking, zoals maandag, dit is helemaal mis” verzucht ik tegen Hugo, pleegzoon en inwonende technische alleskunner.
“Er is een enorme bosbrand richting Pombal, Guia” antwoordt hij, “het vuur nadert huizen ook nog.”
We kijken allebei een beetje somber naar die prachtige lucht. Nu is de portugese brandweer geweldig, goed georganiseerd en dito uitgerust, alleen de bemensing laat wat te wensen over. Er zijn steeds minder mensen die bij de vrijwillige brandweer gaan, is het verhaal – een teken des tijds? Ieder voor zich; een bosbrand trekt zich daar geen donder van aan.
De brandweer beschermt vooral de huizen. Logisch. Een brandend bos blus je niet zomaar, maar dat is wél de behuizing van een heleboel dieren. Even de staat opmaken? Er zijn nu alweer miljarden daklozen en slachtoffers gevallen.
- 9 miljoen kleine vogeltjes, die zich in het donker niet kunnen oriënteren, want bosbrand houdt zich niet aan ambtenarentijden;
- een paar grotere vogelsoorten; zwaluwen, merels, ooievaars, uilen zijn dakloos;
- 6 miljard insecten, waaronder onze lievelingetjes bijen, hommels, vlinders (en in de fase voor vlinder), prachtige kevers en torren, die niet zo hard kunnen lopen of vliegen;
- dassen, wezels, woelratten, spitsmuisjes, mangoesten, everzwijnen, die niet weten waar ze heen moeten;
- en de vissen en de kikkers vonden het veel te warm in het water.
Toch aardig om daar ook even bij stil te staan.
Er zijn – goddank – geen mensenslachtoffers gevallen, zelfs onder de dappere brandweerlieden niet, maar er is wel weer een heel stuk natuur naar de filistijnen. Jammer! Vooral omdat het te voorkomen zou zijn, door niet het hele land vol te planten met eucalyptus- en pijnboomplantages. Er groeien brem- en braamstruiken onder, die branden als een tierelier, ondanks de schoonmaakverplichting, want planten trekken zich ook geen donder aan van bureaucratische regeltjes.
Gelukkig dat onze kampeergasten bijtijds, en volgens plan, vertrokken zijn
Vandaag is het niet zo aangenaam ademhalen. De hele vallei staat vol rook. Kampeerders Brian en Ruth zijn, ironisch genoeg, vertrokken naar het gebied dat in 2017 zwaar getroffen is door bosbrand. Toen waren er wel mensenslachtoffers, en heel veel mensen zijn alles kwijt geraakt. Een nationaal drama.
Eén van die bewoners, een engelse emigrante, had als ingenieur en expert in permacultuur al vaker gewaarschuwd tegen het misbruik van het land. Altijd weggewuifd als vreemdeling die nergens vanaf weet, en zeker niet van portugese tradities.
Dat is wat Ruth me vertelt, tijdens één van onze gesprekjes-tussen-van-alles-door. Zij heeft zich sowieso al onsterfelijk gemaakt door bij de kennismaking te roepen: “Are you the creator of all this?” en om zich heen te wijzen in de grote zaal, terwijl ze één van mijn favoriete kimono’s aanhad. Broes had ze ontvangen, en ik kwam hen de volgende ochtend pas tegen.
Bovendien hebben ze een dódje van een hondje. Ze heet nog Tuesday ook, en ze heeft haar eigen tentje (staat op de foto). Snoeziger kan bijna niet
Na het verkwikkende bad – zeker verkwikkend in haar geval want het geneeskrachtige bronwater verzacht de pijn in je gewrichten – waren ze nog een tijdlang bezig in de grote zaal met het rek kimono’s. Ik had goede hoop dat ze er eentje zou kopen. Het heeft een tijdje stil gelegen met de kimonoverkoop: er waren geen gasten B&B&B (… &Badjas), en een webwinkel is véééél meer werk dan al die webdesigncursusaanbieders, verkoopcoaches en marketinggoeroes je willen doen geloven.
Het werden er uiteindelijk drie!
“Ik ga de rode op de bruiloft van mijn oudste dragen. Het is een mooi vrouwelijk model, met een rok, en door die vaste ceintuur loop je geen risico dat-ie open valt. Heb je toevallig nog een stukje stof over? Dan zou ik mijn schoenen daar ook mee kunnen bekleden, en misschien een haarband maken.”
Dit is creatief vuur.
“Ik verheug me er erg op om het naaien weer op te pakken” zegt ze tijdens een volgend gesprekje-tussen-alles-door. Ik kan het me voorstellen. Ik kom zo nu en dan om in de ideëen maar geen tijd om ze allemaal uit te voeren. “Ik kan alleen niet een goede paspop vinden, ze kunnen nooit wijd genoeg uitgezet worden om een normaal vrouwenfiguur voor te stellen. Altijd te mager.” Ik knik enthousiast: “Kom eventjes mee naar boven, ik heb er zelf één gemaakt, van een staande lamp, kippengaas, repen lakens en oude T-shirts.”
“Ja, geweldig! Ik dacht aan papiermaché en kippengaas, maar dit is natuurlijk nog makkelijker.” Ik knik: “Ja, en minder kwetsbaar. Ik ben niet zo goed met lijm, maar ik heb een pracht van een massagekamer door papiermaché. Gemaakt door een paar vrijwilligers, jaren geleden.” Ze bewondert “De Grot”. Later op de dag komen we mekaar weer tegen: “Laat je iemand komen om die massages te geven in die supergrot van je? Met andere woorden, moet je dat tijdig afspreken? Wij gaan morgen natuurlijk alweer weg …”
Helaas! Daarin moet ik haar teleurstellen, want ik doe het zelf, die massages, maar ik ben nu effen met andere dingen bezig. En die moeten af. Volgende keer …?
“Ja, het zou best ’s kunnen gebeuren dat we na de permacultuurcursus nog een paar dagen terugkomen. ’t Is alleen wel een beetje om, op weg naar Frankrijk, maar we zullen het er ’s over gaan hebben met z’n drieën. Ik geloof dat Tuesday er wel voor voelt.” En met een knipoog loopt ze weg.
Zou leuk zijn! En hierdoor krijg ik ook wel weer zin om weer ’s flink met die webwinkel aan de slag te gaan. Zou ook leuk zijn.
–
Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.
We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.
Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.
Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.
Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.
Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »
Dan krijg je het elk weekend in je bus.
Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina en op Instagram.