Ik hoor portugese pleegzoon Hugo naderen terwijl ik zit te mediteren achter de keuken. Hij praat met iemand – het is onmogelijk om het niet te horen; ik ben geen geoefende tibetaanse monnik.
Hij praat engels, dus het is waarschijnlijk onverwacht bezoek
Hugo roept me in de keuken maar ik reageer niet. Dat gaat niet, sorry jongens, dat is net zoiets als gelijk na je droom je bed uitspringen. Ik hoor ze weer naar boven lopen, naar kantoor, dus ik rond af, en loop ook die kant op.
Een gedistingeerde heer in een grijze winterjas ziet me, en roept: “Ha! Daar is ze! Ha die El! Ik kom de fiets van Bart ophalen” – en dan herken ik hem pas. Ferry! Joh, wat leuk, wat een verrassing! Het is zeker 10 jaar geleden dat we mekaar voor het laatst gezien hebben – niet wetende dat dat voorlopig de laatste keer zou zijn, want het was niet gepland.
Ferry en ik hebben het eerste muziekhek gemaakt, in de fabriek van Smulders in Leiria. Meneer Smulders was Ferry’s baas in die tijd, een rustige, aardige man-van-weinig-woorden die Fer graag een plezier deed, want hij was (en is waarschijnlijk nog) een goeie werknemer. Iemand die net effen iets meer doet. Die net effen iets beter snapt hoe de dingen werken.
Ferry mocht zijn limousine in de fabriek repareren. Hij had zo’n slee, heel chique, een enorm ding waar je overal helemaal de blits mee maakt. Maar dan moet onder auto’s liggen wel je hobby zijn. Ik heb ‘m nog wel geholpen, als aangever. Als je onder zo’n auto ligt, is het heel fijn als je kan roepen: “Ok, nu de M25 ratel graag! En pak die moordenaar effen aan, die ligt me hier in de weg.” (Gereedschappen hebben soms de raarste namen.)
Het is leuk, gezellig, om zoiets te doen. Ik ben een prima tweede man, al zeg ik het zelf
Op een mooie dag gingen we naar een prefab modelhuis kijken. Een metalen frame met blokken schuim ertussen geperst. Heel geschikt voor op plekken waar je geen electriciteit hebt om te koelen of te verwarmen, en waar de mensen over het algemeen karton en roestige platen gebruiken om een huisje te bouwen.
Fer ging met de initiatiefnemer op stap om de piepschuimen huisjes te verkopen. In Haïti, in Kongo, in Iraq, in Brazilië.
Die initiatiefnemer had een leuk aanbod: voor zoveel per maand twee jaar overal heen om die modelhuizen te bouwen, en het aan de mensen ter plekke te leren. “Da’s een leuk begin om te gaan praten, Ab” antwoordde Ferry, “en twee jaar is leuk maar wat daarna? Ik word ook een dagje ouder, wie neemt me straks nog aan dan?” Ab was niet zo happig, hoewel Fer’s redenering volkomen logisch was: “Kijk, Ab, jij hebt het goed, we kunnen wel zeggen dat je een rijke stinkerd bent. Als je mij een vast contract geeft, ben je een iets minder rijke stinkerd, en dat verschil geef je aan mij. Jij bent verzekerd van een prima man, ik van een prima baan. Ja toch?”
Ik vind dat een geniale manier van onderhandelen – kort, met humor, en krachtig
Vandaar dat Ferry en ik mekaar al jaren niet meer gezien of gesproken hebben. Hij zat overal en nergens, ik was druk in de Termas bezig. Het laatste dat ik hoorde was via een oud-vrijwilliger, Bart, die verleden jaar op de fiets naar hier kwam. Hij kwam langs Ferry in Spanje, en bleef een paar dagen om herinneringen op te halen en weer ’s gezellig te gaan stappen.
Bart heeft z’n fiets hier laten staan – om heen én weer te fietsen is een beetje veel van het goede. Vandaar de grap.
Maar jammer, Bart, het was slechts een grap. Je zult je fiets toch zelf moeten komen ophalen …
.
Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.
We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.
Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.
Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.
Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.
Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »
Dan krijg je het elk weekend in je bus.
Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina en op Instagram.