Je kunt in de auto zo lekker zitten te sputteren, zeker tegenwoordig, want dan denken mensen gewoon dat je handvrij aan het bellen bent. “Godallemachtig, de kuilen gewoon de kuilen laten maar wel een “fietspad” te maken.” sputter ik genoeglijk tegen mezelf (want Mira luistert allang niet meer).

Alsof je hier ooit iemand ziet fietsen!

Ja, op zondagochtend, als het mooi weer is. Dan zie je ineens van die kuddes mannen, groepjes van 6 tot 10, al kletsend op hun speciale sportfiets. Die is daar expres voor aangeschaft, en staat de meeste tijd geduldig te wachten in de garage of de schuur. Wellicht naast de racefiets die alleen in actie komt voor als het Tour de France is.

Voor een van origine nederlands stadsmeisje is het om te schateren. Nederlanders fietsen op een heel andere manier dan portugezen. Voor nederlanders is het een transportmiddel; de portugezen is het slechts sport.

De groepjes mannen fietsen breeduit over de weg

Dat mag, want ze hebben felgekleurde lycra aan, met speciale schoenen en een helm op. Bovendien moeten ze god-weet-wat voor onderwerpen doornemen, dus ze hebben ruimte nodig. Je ziet ze alleen op zondagochtend, zo rond een uur of tien.

Geen zin om vroeg op te staan, en heel ver gaan ze ook niet. Met een grote omweg naar een gezellige pastelaria – een bakker met extras, kom het zelf maar meemaken als je het wilt weten – waar tegen elven veel mensen al hebben zitten ontbijten, en de senhora achter de toonbank net hoopte op vijf pik van de baas. Maar helaas, daar heb je een kudde fietsers.

Omdat ze zo hard gefietst hebben, en een droge keel van alle geklets, mogen ze een portje. Het is zondag tenslotte, ze hebben gesport (kijk maar naar hun kleding) en een mens kan alles overdrijven.

Misschien zijn er een paar ambtenaar bij de Gemeente Figueira da Foz, waar Alqueidão onder valt. Daar hebben ze namelijk bedacht dat het een goed idee zou zijn om aan weerszijden een groene streep op de weg te schilderen met op regelmatige afstanden een fiets. De groene streep is na een paar maanden al bijna onzichtbaar.

Gelukkig kun je die witte fietsen nog zien

Goed dat ze die erbij getekend hebben, want eerst stond er alleen die groene streep, en brak iedereen het hoofd over waar dat dan in vredesnaam voor was. Als aangever voor de rand van de weg leek het niet, je hebt er in het donker ook helemaal niets aan, en hij staat te ver naar het midden. Na weken van speculatie kwamen die witte fietsen erbij.

“Aaaaah!” nu werd de groene streep eindelijk begrepen, “en is het dan de bedoeling dat ze precies op die streep blijven fietsen?” grapte iemand – niet de eigenaar van de plaatselijke pastelaria natuurlijk. Die kijkt wel link uit om hoekige grappen te maken; zo’n groepje fietsers trekt de omzet van de week behoorlijk omhoog! En nee, het is blijkbaar onderdeel van de Euro-Velo-1.

Wat zeker en vast geen onderdeel is van de Velo-1, is het fietspad van Samuel richting begraafplaats. Wat daarmee beoogd wordt …? Een superdeluuks fietspad, rood asfalt, afgezet met paaltjes, mooie lichtjes in het midden van de weg (voor de auto’s); het gaat van niks naar nergens en is ongeveer 500 meter lang. In het midden van niets. Wellicht een natte droom van een overwerkte ambtenaar van gemeente Montemor?

In gemeente Soure maken ze het nog bonter

Als er al fietsers zouden zijn, dan moeten ze van staal gemaakt zijn. (Of het zijn nederlanders want die deinzen nergens voor terug als het om fietsen gaat.) Niet alleen fietsen ze in een land waar ze helemaal geen fietsers gewend zijn, ze moeten ook nog ’s een keer tegen het verkeer in.

Als je Soure in gaat, met de auto natuurlijk, zie je twee baantjes op jouw rijstrook. Eén rood, één oranje. Die het dichtstbij de stoep is voor de tegenliggers, die het dichtstbij de auto’s rijden dezelfde kant op als de auto’s.

Welke ambtenaar dit heeft verzonnen, heeft zelfs nog nooit een fiets van dichtbij gezien!

Die zondagochtendfietsers hebben niet voor niets knalgeel-psychedelischrood-grasgroen-felblauw aan, het heeft wel degelijk een functie. Je wordt zo voor je poten gereden.

Kortom, Portugal is geen fietsland (zeg ik als voormalige nederlander)

Je ziet hooguit op zondagochtend wat fietsende kuddes. Niettemin zijn wij gastgevers op vriendenopdefiets.nl want je kunt hier geweldig fietsen maar dan moet je wel weten waar! Iets wat ambtenaren blijkbaar niet zo heel goed weten …

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina en op Instagram.