De dag begon vanochtend met heel koud zijn, verbeterde zichzelf toen gauw met een veelbelovend lente-achtig briesje, en gaf de zon een harde duw zodat het snel warmer werd.

Veel te lekker weer om te werken!

Kijk, dan heb je al snel door waar de voordelen liggen van het ondernemerschap. Je loopt risico, jawel, maar je kunt ook lekker zelf bepalen wanneer je wat doet, waar en hoe. Vooral dat wanneer is op deze prachtige winterse zonnige dagen erg prettig.

Ik lig dan al snel met mezelf in discussie, maar gelukkig win ik het altijd

“Je moet …” begin ik dan, maar já, dat is een rot begin, want daar trap ik al direct niet meer in. “Jaja”, is de standaard reactie, “Jaha, maak je niet druk, ik doe het heus wel!”

“Ja maar”, probeer ik nog een keer, en nu laat ik me niet meer afschepen, dus het is zaak om dit zo snel mogelijk naar voren te brengen: “Je moet je vlogje doen, dus je moet je nu gaan omkleden in de nieuw kimono in een kouwe kamer maar de zon staat er wel op dus het valt wel mee en als je het niet doet wordt het nooit wat met dat Rondjebed, dus ik wor-echt heel chagrijnig als je nou niet onmiddellijk gaat, en dan hebben we nog de advertenties voor de schildercursus die je moet regelen en de documentatie van het kadaster dat je moet uitzoeken, want anders hoeft het niet meer, en dan gaat het nog niet eens over de Rondjebed-webshop, die vergeten we dan maar even …”

“Ah … doe niet zo lullig … het is zulk mooi weer, dat kan ik vanavond ook wel, maar nu wil ik zo graag even verder in m’n boek … zo spannend … kom op, joh, je leeft niet om te werken …!”

Diepe zucht. Ik leef onder m’n eigen regime, en dat valt niet mee hoor!

Maar het lukt in elk geval wel om deze interne onderhandelingen tot een goed einde te brengen. “Okee, ik ga nú dat videootje maken, want dat duurt wel even voordat het is opgeladen, maar daarna ga ik toch heus heel lang in de zon zitten lunchen met een goed boek, en dan wil ik je niet meer horen, já?”

Voordeel van ouder worden: je bent het sneller met jezelf eens

Daar zit ik dan, met een goed gevoel over het videootje dat op het moment van schrijven aan het opladen is, en een goed gevuld broodje met tonijn, mayonaise en kappertjes, en een goed boek. In de zon. Het leven is zo rot nog niet. Ik lunch vaak laat, tegen borreltijd, en op zo’n dag als vandaag is een borrel een prima idee.

Daar zit ik dan, met dat goeie gevoel, dat goed gevulde broodje, het goeie boek en een goeie borrel

Alleen … wat draait daar de hele tijd rond m’n hoofd?

Ik ga even kijken hoe het gaat met het vlogje, en als ik terug kom, spartelt er een zwart stipje in m’n glas. Ach gosh, dat was het dus! Ik wist niet dat fruitvliegjes ook geinteresseerd waren in borrels. Ik vis het stipje voorzichtig uit het glas.

Ze leeft nog: “Pfoeh, dat was een krappe ontsnapping!”  Ze schudt zich ’s flink, helemaal, en begint dan met onzekere rondjes lopen. Het is duidelijk dat ze genoeg gehad heeft. Helemaal ondergedompeld in whiskey – dat is nog ’s borreltijd!

Ze schudt zich uit, loopt een paar pasjes, ja, toch heus als een dronkeman hoor. Ze probeert te vliegen maar smakt weer neer, op haar gezichtje stel ik me voor, en gaat – net alsof er niets aan de hand is – haar haar zitten kammen. Blije dronkenschap.

En pootjes wrijven, zoals vliegen dat doen, alleen zijn fruitvliegjes dan wat eleganter. Tenminste, dat vind ik nu, nu we zo buiten zitten, en zij de enige in de wijde omtrek is. Meestal is mijn reactie op die beestjes iets anders. Wat paniekeriger, wat aggressiever, en wat definitiever ook. Voor hen dan.

Ik neem de laatste slok, dan kan ze er tenminste niet meer invallen. Dan is het wel genoeg geweest. En voor haar ook …