Ik had de aankondiging net opgehangen, en zat beneden te lunchen, toen er al een busje stopte, verder reed … stopte … achteruit … nee, toch maar verder … of toch maar even kijken … weer achteruit …

Er waren al spontaan mensen langs geweest om te vragen of die caravan te koop was

Toen stond-ie er net. Toen was-ie nog niet te koop. Maar nu wel. Marco en Rita preferen het appartementje als ze hier zijn, dus daarmee is de caravan voor hen overbodig geworden. Voilà. Wie ‘m wil, mag ‘m meenemen. Nou ja, wel in ruil voor wat mooi gekleurde briefjes natuurlijk.

“Het is een Hobby” zegt Marco trots

“Ja, of een manier van leven” antwoord ik – maar ik begrijp het verkeerd, want hij bedoelt het merk. Oooo! Een Hobby! Het beste merk voor caravans, heb ik inmiddels geleerd. Ik vind het een beetje rare naam voor een merk, maar okee. Je komt wel raarder tegen. Hij heeft ook nog een achternaam: Umfe Prestige. En een nummer: 650.

Ik krijg een spoedcursus “Wat is een caravan, wat doe je ermee, en hoe werkt dat eigenlijk?”

Zo weet ik binnen een paar uur meer dan ik ooit van m’n leven over die dingen geweten heb. Ik had gelijk hoor: het is een manier van leven. Gelukkig dat ik nu al die wijsheid kan doorgeven aan die heen-en-weer rijdende busmensen.

“Het is een hele grote Hobby” zeg ik met gepaste trots, terwijl ik de deur openmaak. “Gaat uw gang, lukt het met instappen?” Notitie aan mezelf: instapbankje erbij halen. Het echtpaar heeft niet lang nodig om alles te bekijken, want ze weten veel meer van caravans af dan ik, met spoedcursus en al. Het zijn circusmensen, blijkt, dus ze leven in die dingen.

“Wij halen ze meestal in Frankrijk” legt Sónia uit. “Daar zijn ze goedkoper dan hier, maar als er hier één staat, scheelt dat natuurlijk mooi in het heen-en-weer rijden. “Daar zijn jullie toch best goed in”, refereer ik aan hun aankomst; gelukkig valt het grapje in goede aarde.

“Hobby is een goed merk” stemt de man van het stel in

“Maar ik ben bang dat deze te groot voor ons is, en te zwaar vooral. Hoeveel weegt-ie?” Kijk, ha! Dat weet ik dus nu. “Zestienhonderd kilo” antwoord ik, “en ja, je kunt er met 6 personen in slapen.”

Sónia wijst naar een deur: “Dat is de kast, zeker?” Jazeker, een ruime kledingkast, een schoenenrek eronder, douche, w.c. – je hebt alles wat je nodig hebt maar dan in het klein, en vlak naast mekaar.

Je hoeft niet ver te lopen in zo’n caravan!

Ik loop met hen mee naar hun bus, en krijg een foldertje. Ze zijn pas in Verride geweest, zie ik, dat is niet ver van hier. Ik ben ooit toen de kinderen nog klein waren naar een circus geweest, en ik heb genoten! Het was klein, er waren maar een paar mensen, die alles deden. De kassajuffrouw was ook de jongleur, en deed de hapjes en de drankjes in de pauze. Ze werd doorgezaagd door de goochelaar, die ook de hondentemmer was, en de boel op- en afbouwde.

Als ze weer in de buurt zijn, ga ik toch weer ’s kijken. Het circus heeft iets magisch.

Maar goed, deze Hobby is niet voor hen. Geeft niet. Ik pak de foto’s erbij, en zet een advertentie op OLX en CustoJusto. Na vijf minuten (!) gaat de telefoon. Senhor e senhora Carvalho. Ze zijn op zoek, en denken nu gevonden te hebben wat ze willen. Of ze morgen kunnen langskomen.

Ik heb er direct vertrouwen in. Senhor Carvalho klinkt als een serieuze man. Hij geeft z’n Facebookpagina door, zodat ik kan zien wie hij is, wat hij doet, en waar hij vandaan komt. Ze hebben altijd een caravan gehad, ze zijn echte buitenmensen, maar wonen nu in São Martinho do Porto. Dat is een aardig plaatstje met een lief haventje, zo’n 80 kilometer naar het zuiden.

De gemeente heeft echter besloten dat ze de camping dichtgooien, om er een projectontwikkelaar dingen op te laten bouwen. Dat levert financieel veel meer op dan een stelletje weekendvierders daar in vrede en vrijheid te laten. Ach, als die domme bureaucraten toch eens zouden beseffen dat het leven véél meer is dan geld verdienen en regeltjes verzinnen.

Dan zouden ze mensen het leven wat minder onmogelijk maken.

Gelukkig hebben senhor en senhora Carvalho nu hun Hobby gevonden! Zoals je op de foto kunt zien, zijn ze er reuze blij mee. Ik ben ook blij, dat de caravan zo snel verkocht wordt. En de oude eigenaren, Marco en Rita, zijn ook blij omdat hun Hobby in goede handen komt.

Zo blij word je nou, als je een Hobby hebt!

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina, op Instagram, en op Pinterest.