We lopen net om de bocht, Mira en ik. Ik stop, want er komt een auto aan. “AUTO” zeg ik met gefronste nadruk, als altijd, in een poging om de hond duidelijk te maken dat het menens is met die dingen.
Vlak voor mijn voeten ligt ineens iets te fladderen, en al fladderend rondjes te draaien.
Dat is raar. Ik haak Mira los, roep: “GA!” met een weids uitnodigend gebaar naar de rest van de wereld, een andere poging om haar iets te leren – en kijk nog ’s goed.
Een piepklein vogeltje met een groot probleem
Ik pak haar op, en zie dat haar pootje beschadigd is. Ik loop doodvoorzichtig met dat beestje in mijn hand, andere beschermend erboven, terug naar huis en leg haar in de kas. Daar ligt een warm dekentje. Ik kan het in een punt vouwen zodat het vogeltje beschermd ligt.
Dat pootje is zó dun, daar lijkt mijn vinger wel een olifantspoot bij.
Ik herken haar! Het is het roodborstje dat vorige zomer elke dag ’s ochtends bij het ontbijt even langs kwam. Het leek werkelijk alsof ze even goeiemorgen kwam zeggen. Ik had speciaal kanarievoer gekocht, want het kippenvoer is zo grof, dat zo’n vogeltje met één korrel al vol zit. Het niet kan verteren waarschijnlijk. Dood gaat aan de enorme gluten die daarin zitten.
Of hebben vogeltjes niks met gluten? ‘k Heb nog geen glutenvrij vogelvoer gezien, maar ja, wij leven hier dan ook niet in het decadentste stuk van de wereld.
Ik durf niets meer te doen aan dat pootje, dus het enige dat ik nu kan verzinnen is haar veilig leggen. Ik denk: “Redt ze het, dan redt ze het, en anders heeft ze een zachte dood gehad.”
We gaan maar gewoon weer opnieuw beginnen met de wandeling. Gelukkig schijnt de zon nu.
’s Middags schrik ik ineens op: het vogeltje! Da’s waar ook!
Ik sluip naar de kas. Ze is op haar ruggetje gaan liggen, en ze schrikt een beetje van me, ineens gaan haar twee kraaloogjes wijd open. Ik probeer haar weer terug te leggen, want ze ligt bijna in het bakje water. Ik had een waxinelichtje schoongemaakt, en daar water in gedaan.
Haar andere pootje is verstrikt geraakt in een lus van het harige dekentje. Salatoempa, dat is een moeilijke opgave, om dat los te krijgen. Het teentje is nog dunner dan het pootje, en de lus is er heel stevig omheen gedraaid. Waarschijnlijk heeft ze geprobeerd weg te komen.
Ik trek heel voorzichtig draadje voor draadje los. Ik durf niet aan dat teentje te trekken. Wat een rotstreek, één pootje beschadigd, en het andere zo vastgedraaid. Met veel geduld lukt het, en kan ik haar weet terug in haar hoekje leggen, maar niet voordat ik het doek heb omgedraaid. De andere kant heeft geen lussen, dus daar loopt ze geen gevaar.
’s Avonds gaat vogeltje naar binnen in de grote zaal.
Daar is het veilig – er zwerven hier altijd katten rond, van de buren of zwervers – en het is warm. Dat is ze waarschijnlijk niet gewend, want vogeltjes slapen buiten in de klimop. Zomer en winter. Maar beter iets te warm dan in een kattenmuil.
Blijkbaar hebben vogels geen last van kou. Ik vraag het me altijd af, als ik de grotere, de ooievaars, ibissen en reigers, in het koude water zie staan, geduldig wachtend op een kikkertje of een visje.
De volgende ochtend ligt ze er erg stilletjes bij. Hoopvol breng ik haar nog weer naar buiten, maar het is vergeefs. Bij de vierde controle zit er een vlieg op haar lijfje. Een duidelijk teken dat het vogeltje er geweest is.
Ik maak een klein kuiltje aan de rand van de moestuin.
“Tot de volgende keer kleintje” zeg ik, en leg haar erin.
Vogeltjes reïncarneren vast heel snel.
.
Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.
We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.
Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.
Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.
Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.
Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »
Dan krijg je het elk weekend in je bus.
Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina en op Instagram.