Het zou best wel ’s in dezelfde tijd van het jaar als nu geweest kunnen zijn, dat ik die twee voor het eerst signaleerde. Het begin van het einde van de zomer, de ezels stonden nog in de wei aan het eind van het kampeerterrein, en er waren nog gasten (in november houdt dat zo’n beetje op).
Die twee, dat waren Donkeydog en haar tweelingbroer of – zus
Ze kwamen uit de heuvels, en slopen stiekem rond om te fourageren. De ezels leken heel betrouwbare grote vrienden, dus daar bleven ze graag bij in de buurt, totdat zo’n engerd op twee poten weer ’s langskwam. Wegwezen! Mensen zijn eng, dat hadden ze al vroeg geleerd.
Na een kort tijdje zag ik alleen dat éne hondje nog maar. De andere had het blijkbaar niet gered. Dat éne hondje was een overlevertje, ze vond altijd wel wat ergens in een vuilnisbak of -zak. Dat werd niet erg gewaardeerd door die enge tweepoters, maar ja, je moet wat, als allenig hondje.
Na een paar keer een leeggeroofde, omvergehaalde vuilnisbak op het kampeerterrein te hebben gevonden, werd het me te gortig. Hier moet iets gebeuren, hier moet ingegrepen. Hondje zat overdag steeds vredig bij de ezels, dat was uit de verte te zien, maar zodra die engerd (ik dus) ’s avonds langskwam om haar grote vrienden een bak brokken te geven, verdween ze spoorloos.
Maar ik was ook niet gek, dus om het roven te beperken, nam ik ook een bak voor haar mee. Hondenbrokken, uiteraard, want ezelbrokken lustte ze duidelijk niet.
Dat werkte. Tot het eind van het seizoen aanbrak, en het tijd was om de ezels naar de boomgaard te verhuizen. Schoorvoetend ging ze mee. De eerste keer dat het lukte om haar naar me toe te lokken en haar aan te halen, staat me nog levendig bij. Ze naderde heel schuchter en langzaam, inmiddels wel van mijn goede bedoelingen doordrongen, maar je weet het maar nooit met die tweepoters.
Ze stond toe dat ik haar over haar koppie aaide, nadat ze uitgebreid aan mijn hand gesnuffeld had. En toen dat gebeurd was, heb ik nog nooit een hond zo hard om een stal zien hollen! Pure vreugde plus einde van de spanning – ze leek een combi tussen een vulkaan en een wervelstorm.
Zo hard holde ze ook achter tractoren aan als die het in hun hersens haalden om zomaar over onze weg te rijden.
Aangezien ze nu vast werk had als waakhond, en niet lui of bang, joeg ze elke indringer, hoe groot ook, al blaffend weg
Ik heb gasten en vrijwilligers wel ’s gewaarschuwd: “Roep nóóit haar naam als ze zo bezig is, er valt niets meer aan te doen, je houdt haar er dan toch niet meer van af. Het enige dat er gebeurt, is dat je haar uit haar concentratie haalt.” En dat is precies wat je niet moet doen als een hond naast een tractor holt, want dan gaat het precies mis natuurlijk.
Omdat ze zo hard kon hollen, kon ze ook konijnen vangen in de heuvels. Nog maar een paar jaar geleden kwam ze er weer met twee aan. We hadden een groepje studenten te gast, dat er diep van onder de indruk was. Een paar van de meisjes probeerden om het nog half-levende konijntje te redden, maar vergeefs. “Het is de natuur, meisjes” probeerde ik ze op te beuren, “een vos had ze ook kunnen grijpen.”
Ach, zoveel herinneringen
Hoe ze zich verhield tot de andere, in de loop der jaren opgevangen zwerfhonden, hoe ze innig tevreden bij vriend Bart op schoot lag, hoe ze steeds stiekem vriendin Astrid haar sandaal wegpikte als wij nietsvermoedend zaten te chillen ’s avonds, hoe ze iedereens lieveling werd en hoe gasten zelfs om haar terugkwamen.
In 13 jaar gebeurt er veel, en ze was er altijd bij. Ze zal het wel moeilijk gehad hebben toen de ezels stuk voor stuk van ouderdom overleden. Nu had ze geen grote vrienden meer. We begonnen haar – naar vriendin Roos’ voorbeeld – Donkiedonk te noemen. Maakt een hond niet zoveel uit hoor, als je maar ongeveer hetzelfde zegt. Honden horen toch zoiets als: “Blablablablablablabla ETEN blablablablablablablablabla EH! NIETDOEN! blablablablablablablablablabla OWATBENJETOCHEENLIEFJE blablablablablablablablabla GAJEMÉÉ?”
Het laatste jaar was zwaar. Er begint hetzelfde te gebeuren met huisdieren als met mensen: ze worden zo lang mogelijk in leven gehouden door intensieve medische zorg en medicamenten. Donkeydog had hartwurm, een nare parasiet die je hart zit weg te vreten. Ze zijn wel klein maar ze gaan wel gewoon door. En als je het niet weet, dan merk je er in het begin helemaal niks van. Tot het te laat is.
Het kwam pas aan de orde toen ze gesteriliseerd ging worden en al op de operatietafel lag
Ze was pas na jaren een keer per ongeluk zwanger geworden. Daarvoor was haar geboortebeperkingsmethode heel eenvoudig en heel effectief: zodra er een geinteresseerd mannetje in de buurt kwam, ging ze gewoon op haar kont zitten. Zie maar hoever je komt, vriend. Agressief is ze maar één keer hoeven worden want het was duidelijk: geen interesse, dank u, loop maar door.
Het laatste jaar was zwaar maar ze is wel heel liefdevol door Maria verzorgd in de weekenden, en omdat ze steeds dichter in de buurt bleef, de rest van de tijd door ons.
Ze heeft een mooi leven gehad. Als ze een mens was geweest, was ze vast zo’n lieve tevreden ouwe vrouw geweest met een buffetje vol met foto’s en herinneringen.
Dag Donkeydog, Donkiedonk, Duncky, fijn dat je bij ons was! Heb het goed in de hondenhemel, en tot de volgende keer, zullen we maar zeggen.
.
Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.
We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.
Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.
Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.
Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.
Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »
Dan krijg je het elk weekend in je bus.
Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina en op Instagram.