‘k Heb een prachtig gebied ontdekt, helemaal niet ver weg. Zeker vroeg op de zondagochtend is dat een zegen. “Kom op Mira, d’rin meid!” spoor ik mijn schat-van-een-hond aan om in de achterbak van de auto te springen.
We gaan een nieuw wandelweggetje ontdekken, vlakbij de kerk van Samuel
Ik loop graag op asfalt. Het jammere is alleen dat asfalt ook auto’s aantrekt, en dat is dan weer minder aantrekkelijk voor ons. Gelukkig zijn er best veel heel stille weggetjes in de buurt, waar je prima op kunt banjeren, lekker ontspannen, zonder dat je bang hoeft te zijn dat je platgereden wordt. Een “terra-batida” is nog beter; uitgesleten karrensporen die later zijn versterkt met steentjes door tractorbanden.
Er bestaat een heel netwerk van die weggetjes, door de heuvels en de bossen.
Zondagochtend is een geweldige ochtend om te gaan wandelen want dan slaapt iedereen uit. Iedereen? Nee, er is een klein groepje dat weerstand biedt aan de behoefte aan zondagse rust en luiheid, en die naar het Woord van God gaat luisteren in de kerk.
De kerk van Samuel is blijkbaar erg aantrekkelijk want elke zondag druk
Het ligt prachtig tussen golvende heuvels vol met pijnbomen en eucalyptus, die net doen alsof ze een echt bos zijn. (Je hebt er ook van die strakke plantages bij – da’s slecht te negeren, en doet weinig voor je buitengevoel.) Het kerkhof ligt ernaast, een groot plein ervoor, en in de wijde omgeving geen huis te bekennen. De mensen binnen zijn dus de enigen die van het gewijde Woord kunnen genieten.
Dat zat mijnheer Pastoor niet lekker, zo te merken, want hij heeft de geluidsinstallatie op maximum gezet, en die blijft aan zolang de dienst duurt. Net als ik de stilte om me heen zegen, en geniet van de rust, begint de kerkdienst, kilometers verder prima te volgen.
Waarom nemen die mensen de moeite om naar de kerk te gaan, als de kerk op deze manier naar jou komt?
’t Is verder niet erg, hoor, eigenlijk juist wel charmant, maar ik kan een uur lang niet in de buurt van m’n auto komen. We lopen maar door, Mira en ik, als de gemeente een gezang aanheft. De microfoon blijft aan, en mijnheer Pastoor zingt dapper mee. Ai!
Mijnheer Pastoor zit er steeds nét naast.
Ondanks dat je kunt zeggen dat de portugezen een muzikaal volkje zijn, stond mijnheer blijkbaar achteraan bij het uitdelen van toonzuiverheid. Het is tenenkrommend vals. Dan begint – na een onverstaanbaar preekje – een sereen muziekje met een vrouwenkoor en een solo sopraan. Mooi.
Maar oi! – de sopraan zit er zo nu en dan ook nét naast
Je krimpt er gewoon een beetje van in elkaar.
Zou het de geluidsinstallatie zijn? Het Doppler-effect of zoiets? Dat het op (of zelfs over) het maximum dit effect heeft?
Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik op zondagochtend maar een ander wandelweggetje opzoek. Minder gewijd maar wel rustig.
.
Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.
We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.
Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.
Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.
Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.
Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »
Dan krijg je het elk weekend in je bus.
Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina en op Instagram.