De eerste kampeerdergasten van dit jaar waren heel vroeg
De Zomerdijkjes waren van plan om hun camper hierheen te rijden, een dagje te blijven, en vervolgens naar het dichtstbijzijnde stationnetje te lopen, om vandaar naar Coimbra te gaan. Daar zouden ze niet blijven, nee, ze gingen het hele eind naar Santiago de Compostella lopen.
Er lopen meer mensen naar Santiago dan je vermoedt, maar meestal vanaf het noorden.
In Portugal loopt men naar Fátima, ons eigen bedevaartsoord. Iets minder beroemd dan Santiago de Compostella, maar – als je de verhalen mag geloven – net zo effectief wat betreft het meditatieve aspect ervan, en de eventuele vergeving van je zonden.
Het ging de Zomerdijkjes niet zozeer over die vergeving, maar meer over de mooie tocht en het meditatieve aspect. “Je komt helemaal tot jezelf” zei Gertha verleden week, toen ze weer terug waren. “En het is prachtig wandelen, veel verschillende landschappen, overal rustig … alleen soms even doorbijten want dan moet je door een stad heen. En soms was het onderkomen wel érg simpel of primitief.”
Ik bied ze een lekker koud glaasje aan, want inmiddels is het weer omgeslagen, en genieten we van zomerse temperaturen. “Teruglopen vonden we iets te veel van het goede” zegt Frans lachend, “we hebben de trein maar gepakt.” Even later staat hij weer voor me, dit keer met een wat minder goede boodschap.
“Er zit een scheur in onze voorruit” zegt hij wat beteuterd, “en die zat er volgens ons nog niet toen we hier aankwamen.”
Ik loop mee om even te kijken, want tja … dat is wel een puntje.
“We moeten maar even met de verzekering bellen” zegt Gertha nadat we een tijdje over het hoe en waarom van deze geheimzinnig verschenen scheur hebben gepraat. “Steentjes van het maaien kunnen het niet geweest zijn, hier is alleen maar gras.” Ik vul aan: “Bovendien loop ik niet zo hard met dat ding dat er steentjes naar alle kanten schieten …”
Het is niet een enorme scheur, en hij zit onderin de voorruit
Bovendien is de camper all-risk verzekerd, dus er is verder niet zo heel veel aan de hand. “Maar ik heb wel ’s op de snelweg gereden en patsboem, daar ging de voorruit aan piepkleine stukjes. Zomaar, zonder scheur en zonder waarschuwing” vertelt Gertha, en dan kan ik me goed voorstellen dat je wat voorzichtiger bent als je dit in je voorruit ontdekt.
“Neenee, dat is geen trauma hoor, ik wil gewoon weten wat de verzekering ervan vindt, want die zijn toch oppermachtig, nietwaar?” Frans heeft nog steeds een goed humeur gelukkig. Dat is jammer genoeg na het bellen met de verzekeringsmaatschappij een beetje veranderd, want bij de hulplijn hebben ze hem verteld, dat ze niet mogen gaan rijden.
“Je houdt ons nog een paar dagen hier” komen ze even later melden, “we moeten met de trein terug naar huis, en de camper wordt opgehaald, naar Nederland gebracht, en daar wordt de ruit vervangen” vertellen ze.
Ze zijn er bewonderenswaardig stoicijns over. Misschien het effect van hun wandeltocht?
We vinden het allemaal een pietsie overdreven. “Zal ik ’s naar de Glassdrive in Figueira bellen om te kijken of ze hier iets mee kunnen?” vraag ik, “Figueira is vlakbij, als ze dat zouden kunnen doen, is het probleem op de makkelijkste manier verholpen.”
Jammer genoeg ligt het iets gecompliceerder dan wij leken denken. Ze kennen het merk camper niet, ze hebben dus ook geen voorruit in de voorraad. Dat moet besteld, en dat duurt een tijdje.
Frans en Gertha bellen weer met de verzekering. De volgende helper van de hulplijn vertelt hen, dat ze weliswaar met de trein naar huis mógen, alle kosten mógen claimen, maar dat het niet verplicht is. Als zij liever met hun scheur willen gaan rijden, is er niemand die hen tegenhoudt.
“Heel ander verhaal dan de eerste” lacht Gertha, “maar goed, we gaan dus gewoon rijden, en dan zien we wel. Het zal wel goed gaan.”
Ik denk stiekem bij mezelf: ik moet ook maar ’s gaan lopen naar Santiago de Compostella. Het doet wonderen voor je kalmteniveau en je gemoedsrust, zo te merken!
.
Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.
We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.
Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.
Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.
Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.
Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »
Dan krijg je het elk weekend in je bus.
Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina en op Instagram.