De zaal stroomt langzaam vol. Ik zit tamelijk vooraan, want ik was net iets te laat, en de zaal zal al half vol. Heel blij dat ik de moeite genomen had om vantevoren een kaartje te kopen. Er stond een lange rij voor de balie, maar ik kon doorlopen, dwars door de binnentuin naar boven, naar “O grande auditório”.

Daar ga je ergens heen, of wat?

De voorstelling begon wat later omdat het uitverkocht was. Ik kon op mijn gemak kijken hoe iedereen binnenkwam, en verbaasde me eigenlijk over de gewoonheid van de gemiddelde bezoeker. Allemaal mensen in donkere winterkleding, de jassen nog aan. Allemaal met een binnenkleurtje, want tja, het is hier ook koud in de winter.

Misschien had ik een wat kleurrijker publiek verwacht

Een groep tieners, meest meisjes met een paar jongens er tussen, vulde de eerste rij. Opdracht voor school? Een vierkante kleine vrouw met lichtblond gebleekt haar en een konijnenbontjas zocht met haar even vierkante man een plekje op de tweede. Ik zat een paar stoelen van een jonge vrouw alleen, en even later zocht een andere vrouw-alleen een plekje tussen ons in.

Er klonk een gezellig geroezemoes. Het groepje naast mij begroette een bevriend stel, en fluisterde stiekem naar elkaar toen een vrouw met kort felblauw geverfd haar een stukje verder kwam te zitten. Dit zijn wel stadsmensen en kunstliefhebbers, maar blauw geverfd haar is toch nog net effen té.

De lichten gaan uit, en iedereen verschuift vol verwachting in een makkelijke houding

Ik zit niet helemáál goed, het niveau van mijn toenemende blindheid in aanmerking genomen. Nét te ver om het helemaal scherp te zien, net te dichtbij om mijn vergrotende bril op te zetten. Geeft niet, ik kan het verstaan, dus ik hoef de portugese ondertitels niet te lezen. De rest gaat prima.

Ik word direct meegezogen in de bewegende penseelstreken die zo typisch zijn voor Van Gogh. Van het begin af aan zit ik bij wijze van spreken met open mond naar al die pracht te kijken. Het is zo mooi gedaan, de geschilderde scènes wisselen heel makkelijk af met de grijzere, omfloerste geacteerde stukken.

De film is in elk geval wel kleurrijk

De hoofdpersoon is een jonge man, de zoon van een eerbiedwaardige postmeester, wiens prachtig geschilderde baard en zachtmoedigheid enorm respect afdwingt, die de laatste brief van Vincent aan zijn broer Theo moet bezorgen. Dat is een heel avontuur, want onderweg komt hij van allerlei dingen te weten.

Hij wordt net zo in het verhaal gezogen als ik. ‘k Zal verder niets verklappen, want als je ‘m nog niet gezien hebt, kan ik je het van harte aanraden

Halverwege de film stonden de tranen in m’n ogen, en was ik blij dat ik een zakdoek bij me had. De meeste indruk maakte de dochter van de dokter, de enige die tijdens zijn leven het genie van de schilder zag. Daarom elke dag bloemen op zijn graf legde, als eerbetoon aan een kunstenaar die pas veel later als genie werd erkend.

Als een boom in het oerwoud omvalt, en niemand ziet het, is het dan echt gebeurd?

Als niemand je genie ziet, je inspanningen erkent, je levenswerk apprecieert, is het er dan wel? Vincent van Gogh was een nerveus gekweld mens, maar met een verbinding naar een andere wereld. Wie zou dat zomaar begrijpen?

Ik was even in een andere wereld. De wereld waarin je tranen in je ogen krijgt, en een beetje pijn in je hart. Het echte leven. En een prachtige film.