“Ja, dan is die toch het beste”, besluit Astrid en wijst naar de vroegere trein. We hebben het even uitgebreid behandeld en op onze vingers nageteld: 2 uur vliegen, uurtje ervoor er zijn (’t is januari, niet druk, geen eindeloze rijen bij de douane – toch?), uurtje met de metro, dan kan-het-die, maar is-beter-die.
Astrid is hier om een weekje bij te tanken, maar nu moet ze onverhoeds en plotsklaps terug
De vader van de kinderen is overleden, zo maar ineens, dus ineens moeten er ook een heleboel dingen. “De meiden” kunnen niet zomaar even per telefoon geinformeerd worden.
Ook al zijn ze zo goed als volwassen, ze wonen nog bij moeder thuis, maar ja, moeder is nu hier. Het is hun vader en haar ex – al 16 jaar geleden gingen ze uit elkaar, en hebben daarna nog slechts mondjesmaat contact gehad. Over de kinderen, en over zijn bijdrage daarin.
Ik zit erbij en ik kijk ernaar
Dat gaat anders, als je meisjesmoeder bent, zo te merken. Er wordt volop ge-appt, zeker nadat “de meiden” door inderhaast opgetrommelde vertrouwde vriendinnen op de hoogte gebracht zijn. Ook met de vriendinnen wordt veel heen en weer ge-appt.
Ik ben een jongensmoeder, met een introverte jongste. Dat gaat anders hoor! Nu hebben wij – de goden zijn geloofd en gedankt – nog niet meegemaakt dat hun vader/mijn ex plotseling overleed, maar verder is de communicatie toch erg anders. Stukken korter. En hoe je je ergens bij voelt wordt nooit gevraagd.
De reisverzekering dekt de terugreis niet, want het is de tweede lijn
Waar heb je ook alweer verzekeringen voor? Om in goede tijden de illusie te hebben dat ze je bijstaan in de slechte? Enfin, dat gemopper kennen we nou wel, en het wordt fluks terzijde geschoven. Jammer dan, maar er zijn belangrijker zaken op de wereld. Het belangrijkste is, dat Astrid terug kan om de meiden terzijde te staan bij het verwerken van hun verdriet.
Na 16 jaar niet meer samen, maar wel praktische zaken moeten regelen vanwege de kinderen, lig je niet meer snikkend in je kussen te bijten. Het is een schok, zo’n onverwacht overlijden, zeker – maar voor Astrid is het ook jammer dat ze haar weekje bijtanken moet onderbreken.
Astrid komt al jaren hier – eerst als single met gezin, toen als single
Eén van de vaste gasten. Lang, lang geleden kwam ze alleen als vrijwilliger voor een weekje. Dat beviel zo goed, dat ze met de meiden op vakantie kwam, en sindsdien elke zomer. Een prettige bestemming voor een alleenstaande-ouder-gezin, dat is een bepalend basisgegeven voor een ontspannen vakantie.
De meiden amuseerden zich uitstekend in het zwembad en de Verkleedkamer, en met de andere kinderen. Het grappige is, dat ik hen ook een beetje heb zien opgroeien. De puberperikelen ook een beetje meekreeg. En Astrid en ik begonnen samen te werken met mozaïeken, en dat is eigenlijk traditie geworden.
Vóór ze komt, stuur ik vaak een inspirerend plaatje: “Wat vind je hiervan?” vraag ik dan, “voor die hoek boven het cafeetje?”
“Heb je genoeg rood?” stuurt ze dan terug, “en waar moet-ie dan precies komen?”
Ze heeft een paar prachtige mozaïek kunstwerken hier achtergelaten
Deze keer wou ik het bescheiden houden. In een weekje kun je geen enorme oppervlakten mozaieken, en dan blijf ik zitten met een onaf werk, waar nog heel veel aan geplakt en gevoegd moet worden. Dat kan eventueel door bevlogen vrijwilligers gebeuren, maar die heb je niet altijd bij de hand.
Ik heb geen tijd. Ik moet nog een minigolf maken, en een webshop voor de badjassen, en een heleboel ramen schuren en beitsen, en een paar badhokjes in een museum veranderen, met o.a. 3-D-mozaiek. Plannen en ideeën genoeg, maar 2018 lijkt zo’n zelfde jaar te worden als 2017.
Als je even niet oplet, ben je alweer een dag verder
We zeggen dag tegen Astrid. Sterkte meid! Ik maak het mozaiek verder af hoor. Geen punt, zo gebeurd. Sterkte met dit alles, en we houden contact. Lang leve whatsapp!