Ik hoor ze gillen en schreeuwen als ik nét bijna in slaap val, en moet even tot me laten doordringen dat dit in de werkelijkheid is, en ik nog niet in Dromenland aangekomen ben. Ik luister nog ’s goed, en denk dan: “Tegen de tijd dat ik m’n kleren aanheb, en m’n schoenen heb gevonden, […]
Een hongerige vos, een allenige hond, en een boel dooien Meer lezen »
In de natuur werkt alles met mekaar mee. Kippen, katten, kakkerlakken en slakken Ik heb een paar leuke trucs ontwikkelt, samen met de kippen. Big Mamma en de tantes dan, want de drie K’s zijn nog te jong. Kukel, Kuifje en zonderKontje zijn nog te onervaren om te snappen dat ik met goede dingen kom.
Het wilde leven in en om Termas-da-Azenha Meer lezen »
Het was een moeilijke keuze deze week – welk onderwerp kies ik? Er gebeurde van alles en nog wat, en je kunt niet alles erin gooien. Dat begrijpt niemand meer. En ook: is het allemaal interessant? Moeilijk, moeilijk. ’t Is natuurlijk geweldig dat nóg weer een andere cactus alwéér prachtige bloemen heeft, maar is dat
Warrige week met veel combinaties Meer lezen »
“Au! Hee, gekkie! Kippen eten geen mensen! Wist je dat niet!” Als antwoord kijkt ze me scherp aan, haar kop een beetje scheef om omhoog te kunnen kijken. De kippen beschouwen mij als een kruising tussen een superkip met 3 bekken en een reuzenworm. Dat inzicht kwam plotseling tot mij door het gedrag van één
Kippen eten geen mensen Meer lezen »
Mijn handen jeuken, figuurlijk gesproken: er ligt een kimono te wachten, er moet weer een blogje geschreven, een videootje opgenomen, kerstcadeautjes ingepakt, het nieuwe mozaiek wil graag afgeplakt, het gras mag wel weer ’s gemaaid met dat mooie weer … maar voor al die activiteiten heb je je handen nodig! En die jeuken. Ja, lach maar.
Daar zit ik dan ineens als mantelzorger voor een éénpotige kip! Er gebeuren soms merkwaardige dingen in Termas-da-Azenha. Broes en ik liepen naar “de huisjes” (naast het OlifantHuis ligt een opknappertje dat als opslag voor van alles en nog wat dient) om iets te halen, en daar lag ineens een kip in het gras. Een
Uit de lucht gevallen troetelkip Meer lezen »
Het komt vanzelf naar boven, als ik ’s avonds in bed lig. Ik kan er niks aan doen, de beelden dringen zich op. Ze moeten ongelooflijk bang geweest zijn. Eerst overgeplaatst in een vreemde omgeving, waar alles anders is dan je gewend bent. Beter, maar wel heel anders. Zomaar naar buiten rennen is er niet
