Nu ben ik op zeker geen Tour de France materiaal, maar volgens mij heb ik nog niet eens zo’n slechte tijd gemaakt. Wel pijn in m’n kont. En pijn in m’n kop. Van de zon. En gekrampte handen van het knijpen.

10 kilometer in 45 minuten ongeveer. En dan ben ik zeker wel 5 keer afgestapt om een foto te maken, dus dat telt alvast niet mee. En dat op de warmste dag van mei. Het is 36º. Nu zijn 3 en 6 mijn lievelingscijfers, maar samen zijn ze niet zo lieveling als ze de temperatuur aangeven!

Fietsen in Portugal is een beetje anders dan fietsen in het platte Nederland

Broes had gecheckt: “’k Heb de ketting gesmeerd, en de remmen doen het.” Goeie zoon. Dankjewel.

“Awel! Remmen. Ja, dat heeft iets handigs”, antwoordde ik, toen nog heel ad rem (ja, hebbie-‘m?), met de komende afdalingen in gedachten. Dat moet zelfs iemand kunnen die al 15 jaar niet meer op een fiets gezeten heeft.

We moesten naar de tandarts namelijk.

Ik had dat verleden jaar al met kleine duwtjes voor me uit geschoven, en toen sloeg de C-risis toe. Overmacht. Nog ’s twee maanden respijt.

Maar nu had ik geen enkel excuus meer. Het moest gebeuren.

Bij deze tandarts komen we al jaren

Na de schele tandarts zijn we verhuisd naar deze, en nooit meer veranderd. Een tandarts is een vertrouwensrelatie. Als je niet het “vierkant van vertrouwen” kan maken – excuseer, dit is beroepsdeformatie, ik was vroeger therapeut – ben je nergens. Jij vertrouwt de tandarts, dat ze niet per ongeluk gedachteloos in je tandvlees zit te boren; de tandarts vertrouwt jou, dat je niet ineens opspringt, je de kleren van het lijf rukt en roept: “Ik kan dit niet meer!”; maar als je tandarts niet zoveel vertrouwen in zichzelf heeft (“Nee! Ik kan dit ook niet meer!”) en jij niet in jezelf (laten we deze tussen haakjes maar even achterwege laten) dan gaat het niet lukken.

Het enige puntje dat ik heb met deze twee gezellige dames is, dat ze zo gezellig zijn

Ze kletsen namelijk de hele tijd door. Met elkaar, dat dan weer wel. Hoe ze dat voor mekaar krijgen – geen idee. Ik vind het bewonderenswaardig, maar als ik met open mond achterover in de tandartshouding lig, vind ik het ook een beetje zorgwekkend.

Kan tandarts wel haar aandacht honderd procent bij mijn vulling houden als ze het zo gepassioneerd over een mysterieuze gecompliceerde vrouw heeft met slechte gewoontes?

Ik concentreer me altijd op mijn lievelingskleur geelgroen, en op mijn derde oog

Verder altijd in de tandartshouding, en dat is handen op je buik, net onder je navel, zodat je je ademhaling kunt checken, en linkerbeen over rechterbeen, dat je een beetje die spanning erin kunt houden. Dat is ook beroepsdeformatie: ankeren.

Wij komen hier sinds 2005. Eerst de kinderen naar school brengen, dan een ontbijtje bij de pastelaria (bakker), en eventueel een halfjaarlijkse afspraak maken met de tandarts. Een ontbijtje bij de pastelaria houdt in: een meia-de-leita (koffie verkeerd) en een bolo (taartje).

Suiker!!!

Slim van die tandarts om naast de pastelaria te gaan zitten want dat levert tenminste klanten op

Tandarts had nu 2 maanden niet gewerkt – dat was ook heel gecompliceerd geweest – maar nu met allerlei plastic fladders gewapend, ging het gewoon weer door. Niemand zegde af, want inmiddels snappen portugezen ook heel goed dat je met je gebit laat zien wie je bent.

Tanden eruit is het ergste dat er is. Een kies kan nog net, als het zo goed als onzichtbaar is. Maar ook al rij je in de mooiste nieuwste auto rond, in je hipste kleren – en je mist een tand – vergeet het verder maar.

Tand eruit is armoe. Fietsen van A naar B is hier ook armoe, trouwens

Fietsen doe je alleen op zondagmorgen, gekleed in strak zwart met neon roze / groen / paars / rood / blauw … en de helm niet vergeten!

En waarom ging ik dan niet met onze zwarte bolide weer naar huis? Omdat zoon Broes afgesproken had met een vriend om naar een andere auto te gaan kijken, en ik verwachtte dat ik úúúúúúren in die stoel zou liggen (lijden).

Pessimisme loont, dat zie je maar weer. Ik stond binnen 20 minuten weer buiten. Hoe het zou aflopen met die gecompliceerde dame met die slechte gewoontes – ach, ik kan het missen.

Leve de vrijheid, en waar is m’n fiets!