Het was heet, de afgelopen week. Over de 35º. Zelfs met het gebruikelijke oceaanbriesje is dat warm. Nu er even geen gasten zijn, nam ik de gelegenheid waar om ’s lekker met de hogedrukspuit in de weer te gaan. Wel bevredigend qua effect maar beetje saaie klus.
Kun je prima nadenken over het komende werk in uitvoering
De vorige keer dat ik dit deed, was het niet zo warm, en dan wordt het na een paar uur toch wel frisjes, hoor. Je wordt namelijk kleddernat hè. Niet te vermijden. Ook niet te vermijden is, dat je gedachten alle kanten op gaan. Na een tijdje gaat het meditatieve er wel een beetje af, en begint één gedachtenspoor wat opdringeriger te worden.
“Hoeveel lagen verf zitten er wel niet op?” begint een gedachte, “en als ik nou schuin spuit, kom ik eronder, gaat het sneller.” Na een paar uur ben ik één sectie verder – nog zeven te gaan. Plus de onderkant, buitenkant, bankje bovenkant, bankje voorkant …. pilaartjes, acht stuks met vier kantjes elk … Ondanks de oordoppen wordt het iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii van de machine me een beetje teveel. Mijn broek plakt aan m’n schenen, en het hele dorpsplein ligt onder de schilfers.
De lol is er een beetje af. Je kunt zo lekker nadenken onder het spuiten, en mijn gedachten gaan steeds meer dezelfde kant op. “Waarom doe ik dit in vredesnaam? Niemand zit hier ooit. Zeker nu niet meer, nu het dak eraf is.”
Het is een boel werk geweest om de Koepel weer in orde te krijgen
Na vijfentwintig jaar leegstand (in 2000, bij aankomst) was de fontein eruit gesloopt, het plaveisel half weg, de ijzeren dakbedekking half verrot, en de verf er half af. We maakten het weer heel, en toen zag-ie er prachtig uit. En hij was nog nuttig ook, want we zaten daar te zitten tijdens de lunch (lekker in de schaduw), het diner van de gasten werd opgediend als buffet, vakantievierende kinderen konden er spelen, en ’s avonds werd het gezellig met gitaren en waxinelichtjes.
Na een paar jaar moest het dak weer effen in de verf, want dat ijzer roestte wel door. En na nog een paar jaar moest het wéér, met Hammerite. En na nog een paar jaar moest alles eraf geschuurd, binnen en buiten, en moesten de muren, binnen en buiten, ook weer in de muurverf. Een vrijwilliger met een mooie hand van schrijven schilderde er mijn lievelingsgedicht op. Rudyard Kipling “If”.
Toen ik daar boven op het dak zat met de schuurmachine, dacht ik na een paar dagen: “Dit is de laatste keer dat ik dit doe.” Het duurde zes weken, en het was een k****klus. Na een paar jaar was het helaas weer raak, maar na even buiten de doos gedacht te hebben, naaide ik er van schaduwdoek een mooi hoedje op. Zie je de bladders en de rot niet meer.
Het verschijnsel “entropie” houdt daar helemaal geen rekening mee. De verroeste molecuultjes steken de andere aan, en zo gaat de chaos steeds verder. Op een mooi moment was het zelfs niet meer verantwoord om bovenop dat dak te gaan zitten om het weer helemaal kaal te schuren, want stel je voor dat je er doorheen zakt.
Trouwe lezers van dit blogje weten, dat mijn zoons begin dit jaar het dak eraf gesloopt hebben, want dat was nog de enige mogelijkheid.
Daar zitten we dan, met een dakloze in ons midden. Wat te doen?
Nou, niks, want het begon te regenen in maart (en in februari hadden we wel wat anders te doen) en het regende door tot eind april. Fijn hoor, dankjewel weergoden! Tot nu was er geen gelegenheid om iets aan die Koepel te doen, want hij staat niet superhoog op de prioriteitenlijst, en je gaat niet waar iedereen omheen verblijft, een beetje de hele dag staan te spuiten met al die iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii en al dat water en die schilfers.
Maar na een dag iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii en zó weinig resultaat, begin ik weer buiten de doos te denken. “Dom Henriques Foja de Oliveira heeft ooit verzonnen dat dat ding hier moest staan”, denk ik “maar dat betekent niet dat het in de wet staat dat hij er voor altijd en eeuwig moet blijven staan. Het is mooi om te proberen om alles in ere te herstellen maar er zijn grenzen, nietwaar? (Retorische vraag.) Dit betekent nog minstens twee weken iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii, dan glad en recht maken, tegelen, tegels in de juiste hoek zagen, voegen, verven …. al met al waarschijnlijk nog ’s zes weken van m’n leven. Fulltime. Nonstop.”
Ik loop naar de keuken, zie Broes daar zitten, schop m’n natte slippers uit, en vraag: “Hoe zou jij het vinden om die K**Koepel af te breken?”
Mag jij raden wat zijn antwoord was, lieve lezer!
.
Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Nederland, naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.
We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.
Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.
Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.
Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.
Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »
Dan krijg je het elk weekend in je bus.
Op zondagochtend publiceren we de link op Bluesky, Facebook, op Pinterest en Instagram.