Als ik de boodschappen wil inladen, komt een klein portugees wijfje naar me toe. Nou ja, niet naar mij, naar Mira. Die is altijd degene die het meeste aandacht krijgt overal. Misschien omdat de meeste mensen het niet aandurven om tegen een ander mens: “Hee, liefje, kom ’s hier!” te zeggen, en je dan over je hoofd te gaan aaien.
Ooit gebeurde dat wel, maar die tijden zijn lang voorbij.
En een oud vrouwtje heeft dat eigenlijk nooit tegen me gezegd
Het is een oud vrouwtje, maar zeker geen watje, zo te zien. Een vissersvrouw. Terwijl ze met Mira konkelt, haar zelfs een zoen op haar snuit geeft, knoop ik een praatje aan. “Houdt u veel van honden?” stel ik een zo goed als retorische vraag. (In Portugal doe je hetzelfde als in België, je zegt tegen iedereen u. Pas veel later ga je eventueel tutoyeren.)
Veel mensen antwoorden dan: “Ja, honden zijn veel beter dan mensen!” – wat aangeeft dat ze niet zulke goede ervaringen met de laatste soort hebben.
“Jaja, wij hebben altijd honden gehad, en dat was niet zo gebruikelijk, als vissers” vertelt de vrouw en laat daarbij ongegeneerd het gat van haar afwezige voortanden zien. “Woont u hier in Figueira?” vraag ik weer, om haar aan de gang te houden, en ja hoor: “Wij woonden daar” ze wijst in de verte langs het strand, “daar waar nu dat nieuwe hotel is gebouwd. Dat waren allemaal kleine huisjes toen, en de straten waren niet geplaveid. Zandpaden. Overal zand, altijd zand.”
We staan bij de Lidl in Figueira – een supermarkt met uitzicht op het strand
Het vrouwtje vertelt verder, ik hoef niet eens meer iets te vragen: “Ik ben in ’49 geboren, op het strand.” Maar daar moet ik toch iets meer van weten: “Werkelijk op het strand? In het zand? Niet in het hospitaal?” “Neenee, het hospitaal, daar hadden wij geen geld voor, en mijn moeder moest gewoon werken, het vissen ging gewoon door. Ik werd geboren, maar ik was al zo goed als dood toen ik eenmaal eruit was. Ik zat verkeerd om, mijn voeten zaten in de weg. Het was 21 december, mijn moeder haalde water uit de zee om me te wassen maar het was eigenlijk al te laat. Ze ging naar huis, en de buurvrouw kwam met uienwater om me te laten huilen, en om me nog een keer te wassen met warm water.”
Op het strand geboren, het zal je gebeuren, en dat op 21 december!
Nu zijn de winters hier niet ver-schrik-ke-lijk koud maar voor een pasgeboren baby is het waarschijnlijk toch wel wat frisjes in het zand van het strand. En je eerste wasje met zeewater … laten we zeggen dat je dan al gelijk goed weet waar je terecht gekomen bent, en wat er van je terecht zal komen. En dat je een overlever bent.
Dat is nu nog steeds duidelijk te merken. Dit is niet een zwak oud vrouwtje dat niks meer zelf kan. Ze staat elke dag met vis hier bij de supermarkt, maar nu “is het niet veel meer, alle toeristen zijn weg, de mensen kopen niet.” Zelfs geen versgevangen sardientje – en dat is toch echt niet te versmaden!
Wij zijn ooit met de hele groep vrijwilligers, een bak nog bevroren sardines en een barbecue naar het strand gegaan om te picknicken, alwaar we een groep vissers tegenkwamen, die hun versgevangen sardines verkochten. Toen hebben we het verschil geproefd tussen vers en bevroren geweest.
Welke is lekkerder, denk je?
En wat hebben we verder nog gedaan, denk je?
.
Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.
We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.
Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.
Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.
Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.
Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »
Dan krijg je het elk weekend in je bus.
Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina en op Instagram.