Dit is eigenlijk al oud nieuws. Je kunt dus gerust gewoon je ding gaan doen, lieve lezers, want dit gebeurde op 31 oktober.

Een week geleden dus al – op Allerzielen of zoals het steeds meer heet: Halloween

En wie kijkt er tegenwoordig zover in het verleden terug, behalve geschiedenisleraren en mensen-in-therapie? Het is vooruit met de geit, altijd maar vooruit. Op naar de vooruitgang. Ik denk altijd: iedereen neemt de vóór-uitgang, maar ken je de achter-uitgang ook?

De achter-uitgang is zoiets als dit. In een kampvuur zitten te staren

Een kampvuur maakt altijd introspectief. Effen naar achteren kijken in plaats van je naar voren haasten. Ik ben iemand die van voor(ui)tgang houdt, maar toch kan ik uren in een kampvuur zitten kijken.

En dat deden we eigenlijk allemaal … beetje in het vuur zitten staren …

Anders waren we misschien op pad gegaan. Het was volle maan, een heerlijk zacht weertje, en een wandelingetje met z’n allen is heel gezellig. Het kerkhof van Samuel ligt middenin het niks, in de bossen. Een geweldige locatie. Maar, helaas, Corona.

In Portugal gingen het weekend van Allerzielen de kerkhoven dicht

Pardon? – zou je zeggen, maar dat zit zo: in Portugal gaan de mensen op 31 oktober naar het kerkhof om de graven van hun geliefde overledenen te versieren, en laten tegen zonsondergang een geurig fleurig kerkhof vol brandende kaarsjes en bloemen achter.

Een prachtige traditie. Wij hebben jaren geleden wel ’s het geluk gehad om met volle maan bij dat kerhof in het bos te zijn – dan bestaat de tijd opeens niet meer; niks vooruitgang of achteruitgang. Je ziet Allerzielen gewoon om je heen!

Maar dit jaar moeten de Zielen het zonder bloemen en kaarsjes stellen

De dag erna is het Allerheiligen – een dag dat iedereen op bezoek gaat bij mekaar. Meer een dag om de levenden te versieren, zeg maar …  Maar helaas, dat zit er dit jaar ook niet in.