Ondanks dat het parkeren een beetje een uitdaging was vanwege de drukte, waren we toch prima op tijd. Ik had een vriend uitgenodigd om mee te gaan naar dit concert –

ik had de aankondiging van de Soweto Gospel Singers tijdens mijn dagje passagieren gezien –

en het leek me gezellig, eindelijk weer ’s een cultureel uitje, want in de buitengebieden van Portugal worden we daar nou niet mee dood gegooid, zal ik maar zeggen. De laatste keer muziek kan ik me al niet meer herinneren, maar dat komt natuurlijk ook door de twee C-risis jaren.

Deze avond totaal geen crisis, iedereen is vol verwachting. Bijna allemaal grijze bolletjes, met een enkele jongere uitzondering. Merkwaardig eigenlijk, want het swingt als een gek! Veel meer dan die eentonige hiphop, wat ik net als reggae vind: heb je er één gehoord, heb je ze allemaal gehoord.

Maar goed, kwestie van persoonlijke smaak. Ik hou meer van vrolijke muziek zoals klezmer rythm&blues of ska, en zelfs de traditionele portugese muziek waar je danskriebeltjes van krijgt, en een glimlach op je gezicht. Jammer genoeg wordt die traditie – zoals dat nou eenmaal gaat met tradities – minachtend opzij geschoven door de jongeren, die massaal overgaan op keiharde techno-herrie waar je tinitus van krijgt.

Beetje bevooroordeeld, soms, ik?

Wellicht, feit blijft dat het publiek duidelijk ouder genoemd mag worden, en dat we de inspanningen op het podium zeer waarderen. Het is erg afwisselend, ze doen ook nummers als Amazing Grace en You make me feel like a natural woman (goeiedag, wat een stemmen! wat een volume!) maar het meeste is toch afrikaans, woest, zoeloe, oerwoud-energie.

En onverstaanbaar, want mijn Zoeloe-ees is niet eens basic te noemen

Het begint met een trommel en een man die vertelt (in het engels) dat dit de muziek is waarmee zijn voorouders zich getroost en gehandhaafd hebben tijdens de apartheid. Dan komen de zangers op, gekleed in kleurige, waarschijnlijk traditionele kostuums, en het barst los. Het maakt niet uit dat ik de woorden niet begrijp want de intenties en emoties zijn heel duidelijk.

Jammer voor jullie dat ik niet een getalenteerd schrijver ben die het allemaal zo kan verbeelden dat je het voor je ziet en hoort. Bij gebrek aan dit talent laat ik het graag aan YouTube over.

Ze kregen alle grijze bolletjes klappend, juichend, op hun voeten, dansend, met de armen in de lucht zwaaiend – wat ik heel knap vind, want het vermogen van het portugese publiek om hun eigen muziek van begin tot eind uit volle borst mee te zingen is weliswaar indrukwekkend, maar uitbundig dansen heb ik hier nog niet gezien.

Het Soweto Gospel Choir werd dan ook beloond met een staande ovatie – elke klap volop verdiend!

.

Wij zijn in 2000 verhuisd van Rotterdam, Holland naar Termas-da-Azenha, Portugal. Een hele stap, zeker met twee kleine kinderen.

We zijn bezig gegaan met het herstel van een van Portugal’s erfgoederen: Termas-da-Azenha, een oud kuuroord met inmiddels 4 vakantiehuizen, 2 gastenkamers, een kampeerterrein en een heleboel leuke dingen om te doen.

Overal vind je mozaieken en muurschilderingen. Het oude badhuis wordt meer en meer een museum, waar je je kunt verwonderen over hoe de dingen veranderd zijn.

Sinds een paar jaar zijn we de enige B&B&B in de wereld: Bed & Breakfast & Bathrobes.

Elke week een blogje over wat er zo om ons heen gebeurt. Lichte kost, makkelijk te lezen, een paar minuutjes in een andere wereld. Even wat meer weten over hoe het reilt en zeilt in Portugal. Mocht je je vakantie naar Portugal plannen, zou dit een goede voorbereiding kunnen zijn.

Je kunt je abonneren op het blog – kijk maar hiernaast »

Dan krijg je het elk weekend in je bus.

Op zondagochtend publiceren we de link op onze Facebookpagina en op Instagram.