Vaccinaties en stoeipoezen

“Wel snotver … wat nou?! Ik doe toch precies wat je van me vraagt!” Ik word ernstig gefrustreerd van dit sms-je. Wat ik ook doe, ik krijg de hele tijd “Formata da resposta incorreto”. Ook al beheers je het portugees niet, begrijp je waarschijnlijk wel wat daar staat.

Dit is het foute antwoord! staat daar. Of het foute formaat. O, dat portugees is zo nu en dan zo onnodig ingewikkeld geformuleerd.

Punt is: ik heb geen ander antwoord. En ook geen ander formaat

Ik geef het even op. Misschien zie ik iets over het hoofd ofzo. Morgen beter. Amanhã …

De volgende ochtend word ik gebeld. Of ik vrijdag bij het Pavilhão Multiusos langs kan komen voor de vaccinatie. Ha! Zie je wel. Gewoon wachten tot morgen, dan zijn formaten en antwoorden helemaal niet meer nodig.

Hoewel, een antwoord wel natuurlijk. Ja. Natuurlijk. Ik ben er. Rond 12 uur. Mooi.

Prima geregeld, zo te zien. Een ruime tent, met allemaal stoelen netjes op meer dan anderhalve meter afstand

Ik word vriendelijk begroet, mag direct doorlopen naar de volgende vriendelijke dame. Zij vraagt me of ik nog onlangs een transplantatie heb ondergaan, of ik medicijnen slik, of mijn bloed een beetje lekker stroomt – allemaal prima, mevrouw. Ik ben reuze gezond.

Ik mag even gaan zitten op de volgende verzameling netjes-op-afstand-stoelen, en word dan weer opgepikt door nogal weer een vriendelijke dame. Ik heb mijn boek voor niks meegenomen want ik zit nog niet of ik mag alweer door.

Prima geregeld allemaal. Petje af, hoor, Soure! Goed gedaan

‘k Heb er eigenlijk nooit bij stilgestaan dat er zoveel bij komt kijken, bij zo’n miniscuul prikje.

In de volgende ruimte staan weer een heleboel stoelen, maar hier zitten ook mensen op. Er staat een TV aan met rustgevende beelden van bossen, beekjes en bergen. Spirituele muziek erbij. Als je niet goed wordt, kun je in een aparte afdeling in een bed opgevangen worden.

Maar ik loop op de zaken vooruit, want we gaan eerst naar één van de tenten die in de ruimte opgezet zijn. Daar zitten twee vrouwen in witte jassen, met een derde in het groen ernaast die het echte werk gaat doen. “Boa tarde” begroeten we elkaar. Ik vraag welk spul ik ingespoten ga krijgen.

Dat wordt Jansen. Best. Wat weet ik ervan? ’t Is alleen aardig om te weten

Ik vraag: “Mag ik een foto maken? Of liever: wil één van u een foto maken?” Dat vinden ze allemaal leuk. Er komt nog een vierde bij. “Om aan de familie in Duitsland te laten zien?” (Duitsland en Nederland worden vaak door elkaar gehaald – geeft niks, maar ik corrigeer toch altijd even: “Sim, é para a minha família na Holanda.”

Ik ben er niet zo dol op dat er in mijn lijf geprikt wordt, maar het is zó voorbij. “U kunt hier nog even een half uurtje zitten, voor als u misschien niet goed wordt” zegt de prikmevrouw. “O, dat zal best gaan hoor” antwoord ik stoer, maar nee: ik mag niet direct weg. Eerst zitten.

Goedgoed. Ik zal me aangepast gedragen, als een echte portugees. Gezagsgetrouw. Netjes blijven zitten.

Ik hou het 10 minuten vol. Dan trippelt er ineens een witte poes naar binnen, laat zich vallen aan de voeten van de man die voor me zit, en rekt zich behaaglijk uit. Zo. Dat is nog ’s service!

Ze hebben er zelfs een stoeipoes bij ingehuurd!