Stiekem, diep in m’n hart, denk ik dat wij een unieke bestemming aan het worden zijn. Niet het meest luxe, het mooist gelegen, het prachtigste uitzicht, de schitterendste locatie van allemaal, maar wel absoluut uniek.
Dat komt natuurlijk door het water en door de mozaieken. En het overkoepelende thema daarvan: sprookjes
Soms vallen dingen gewoon zomaar op hun plek. Ken je dat? Je hebt het niet zo gepland, je hebt daar nooit aan gedacht, maar het groeit terwijl je ermee bezig bent.
Precies zo is het hier gegaan. Er was een plan, een idee, dat natuurlijk wel. Ik droomde van een dorpje – maar geen idee waarom eigenlijk. Mijn eigen dorpje.
Wie wil dat nou?
Wie wil dat nou niet?
Ik heb een levendige fantasie, al zeg ik het zelf, en daar kwam het steeds op uit, in de jaren van voorbereiding. Een eigen dorpje. Ik wist toen niet eens dat dat in Portugal niet eens ongewoon is. Ik kreeg pas een mail binnen van een grote makelaar die 6 dorpjes in de aanbieding had … in diverse staten van ontbinding.
Het heeft een tijd geduurd, van droom naar daad
Het heeft zelfs bijna 6 jaar geduurd. Praten, praten, praten. Plannen maken. Op onderzoek uitgaan – en het internet stelde in die tijd nog niet zoveel voor. Contact zoeken met makelaars. Bellen met mensen die ergens iets van konden weten. Erheen om eens te kijken in welke streek we het het leukste vonden. De taal leren. En heel veel dromen en fantaseren.
Allemaal niet zo makkelijk te combineren met je werk, kleine kinderen en je gewone leven dat doorgaat.
Maar als je ergens enthousiast over bent, kun je bergen verzetten
In dat voorbereidende proces ben ik een half jaar hier gaan wonen. Alleen. Ik zou voor een makelaarskantoor in Coimbra de nederlandse klanten voor m’n rekening nemen.
Het lastigste half jaar van m’n leven. Het was best moeilijk om m’n gezin achter te laten, en in een schaars bemeubeld huisje in een klein dorpje net boven Coimbra te gaan wonen. Niet zo makkelijk om elke dag naar Lusatenas, het makelaarskantoor, te rijden om daar ternauwernood met mensen te kunnen communiceren, omdat die portugezen allemaal zo verd … snel praten, en ik de taal nog niet zo heel erg machtig was.
Na een half jaar ging ik weer naar huis. Lesje geleerd
Nederlanders willen een huis in de bergen met uitzicht op zee. Liefst een goedkope bouwval, maar wel turn-key. Ik had een boel kilometers gemaakt, voor eigen rekening, heel veel huizen gezien, en er uiteindelijk maar 1 verkocht. Daar kan de motor niet op draaien.
In dat half jaar ben ik op mijn zwerftochten ook bij de Termas langs gekomen. Een stil weggetje, een mooi plekkie, lekker in de zon …. ik heb hier bovenaan de trap gezeten om een broodje te eten en te genieten van de stilte en de goeie aardstralen. Een fijne plek.
Het stond al jaren leeg, toen, en het was helemaal ondergegroeid, stuk en vervallen
Kapotte ramen, gras tussen de stenen, overal torenhoge braamstruiken. Doornroosje lag er zeker niet te slapen, dus geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om het aan te melden voor de verkoop bij Lusatenas.
En ook geen haar op mijn hoofd die vermoedde dat ik er over een paar jaar zou wonen!
Het was een beetje boven de begroting, maar een mens moet risico’s durven nemen. We hadden een groot netwerk, en er waren veel mensen voor te porren om een beetje mee te investeren. De plannen werden concreter en realistischer, de vrachtwagen reed voor, de tickets waren geboekt, en op 13 september woonden we officieel in Portugal.
De start van een nieuw leven.