Romy is jarig. Eén van “de meisjes”. Voor de gelegenheid, en nu alles weer open is, hebben de meisjes aan iedereen gevraagd, of ze meegaan naar het strand om te gaan surfen. Het wordt voor allemaal de eerste surfles, dus iedereen vindt het reuze spannend!
Figueira da Foz schijnt een van de beste plekken in Europa te wezen om te surfen, dus dat belooft wat
Het is één van de laatste dagen hier, ze moeten volgende week weer terug. Dan is het afgelopen met de pret. Dan zijn ze hier drie-en-een-halve maand geweest. Ze waren er nét voordat de C-risis begon.
Ze kennen de Termas op hun duimpje, en ze zullen het ook wel missen – “Hoewel het ook heel leuk is om iedereen thuis weer te zien”. De dagelijkse gang naar boven, naar de lokkooien met vlees en botten op de heuvel, die zoveel bekende en onbekende beesten hebben aangetrokken.
De vosjes zullen ze wel missen! Waar moeten ze nu hun fast food vandaan halen?
De familie Pesch was hier ook sinds maart. Sinds het begin van de C-risis. Ze kenden het hier, ze waren verleden jaar ook al een maand geweest. Dat was aan het begin van hun wereldreis.
Nu ik ze zo zie in en op de zee – eerste surfles, dus óp het water is zeldzaam – denk ik: “Gosh, 3 maanden geleden zaten ze in Florida. Da’s precies de andere kant van de oceaan. Nou ja … bijna precies.”
Na hun maand hier verleden jaar gingen ze op weg, het begin van hun wereldreis
Wij zijn dus het begin en het einde van hun wereldreis. Want ja, de C-risis gooide wel mooi roet in het eten. Ze hadden Nieuw-Zeeland gezien, Australië, Viëtnam, Thailand, en Portugal dan natuurlijk – best een flink stuk van de wereld.
We hadden een goede tijd. We hadden sociale dingetjes, zelfs toen de C-risis op z’n heftigst was – zoals de gamenight-namiddag afgelopen zondag. Stephanie nam het bordspel “Azul” mee, en de meisjes hadden “Weerwolf”. Heel vermakelijk. Ook een manier om de wereld te leren kennen, al deze verschillende nationaliteiten aan tafel.
Je kunt tenslotte niet alles zien. Maar Termas-da-Azenha kennen ze nu wel heel goed!